Glühwein en Snerttocht

Wat een mazzel na al die regen van gisteren en afgelopen nacht.
Toen we vanochtend om negen uur, uitgezwaaid door Taco, wegreden van het sportcentrum was het zo waar droog. Inmiddels komt het weer met bakken naar beneden.
Zo langzamerhand kun je wel uittekenen hoe de route voert. 't Pad, Coendersborg, Harensebosje, Bakkeveen, Slotplaats, Duurswaldmerheide, en weer Bakkeveen.

En toch is ieder keer weer anders.
Dankzij Jan, Robert en Wim lag het tempo weer lekker hoog.
Het wordt hoog tijd dat Robert weer naar zee gaat. En wat mij betreft neemt hij Jan en Wim mee. Dan kunnen we weer eens lekker rustig touren op zondagochtend.
Maar eerlijk is eerlijk, er werd steeds gewacht op elkaar.
Bij tijd en wijle was het flink modderig met zeer verraderlijke plassen, zo kan Wim ons gelukkig navertellen. Maar het was wel even schrikken toen hij door zo'n plas heen reed, zijn voorwiel de diepte in dook en Wim een akelige smak maakte. We dachten even dat hij het bos uit gedragen zou moeten worden, maar na vijf minuten had hij alweer het hoogste woord. Tien minuten later reed meneer zelfs weer op kop.
In tempo ging het richting freulevijver waar de fietsen vakkundig werden schoongemaakt.
Dat moest ook wel, want er stond nog een kerstborrel op het programma en dan wil je toch een beetje netjes voor de dag komen.
Ook een aantal dames van SFC Westerkwartier had de fietsschoenen aangetrokken en waren het bos ingegaan. En dan waren er natuurlijk ook nog eens de spinners die zich anderhalf uur hebben laten afmatten door Taco.
Dit gezelschap bleek goed voor 10 liter snert. Over de glühwein zullen we het maar niet hebben.

Iedereen fijne feestdagen gewenst.

Kort maar heftig

Ik vroeg nog aan Jelmer of het niet te technisch was. "Nee hoor", verzekerde hij mij. En het zou ook nog droog zijn in het bos. Zo langzamerhand voel ik mij de "Eddie the Eagle" van SFC Westerkwartier. En ook deze keer dus weer. Zeven kilometer onderweg dacht ik een plas te zien waar ik wel door heen kon. Die plas bleek een geul en daar lag ik weer. Mijn achtervolger kon mij maar net ontwijken. Dank daarvoor.
Jelmer opperde het idee en met zijn zessen waaronder Wilfred en Wim reden wij gisterenavond in de duisternis richting bossen van Appelscha. De drie auto's op de parkeerplaats en zes scharrelende mannen zullen bij de nietsvermoedende passant de wenkbrauwen meermalen hebben doen rijzen. Maar weest gerust, er gebeurde niets dat het nachtlicht niet kon verdragen. De fietsen werden geprepareerd, de schijnwerpers gemonteerd. En weg waren we.
In den beginne reed Wim vooraan en niet te zuinig ook. Wat een tempo. Al snel werd het gat groot en het het mag een wonder heten dat hij nog meekreeg dat ik onderuit ging.
Wat een verschil met onze eerdere avondritten. Hoog tempo, singletracks, heuveltje op en heuveltje af. Oei, waar was ik aan begonnen. En droog in het bos? Vergeet het maar.
Na mijn confrontatie met de bodem gingen Jelmer en iemand wiens naam ik niet heb onthouden, maar die werkt bij Century en die ongelooflijk hard kan fietsen op kop. Ook nu moest ik herhaaldelijk een gaatje laten vallen.
Even was het stil toen Wim een behoorlijke smak maakte, maar ook hij bleef heel.
Wat een geweldig gezicht die zes felle lampen die door de duisternis priemden. Soms werd er gezigzagd en reed je in tegengestelde richting, waardoor je al die lampen zag. Ook mooi om al die oeh's en ah's te horen als er plotseling een scherpe bocht of een steil heuveltje opdoemde. Een glinsterend wit uitgeslagen bruggetje gaf aan dat de temperatuur inmiddels rond het vriespunt lag, maar daar hadden wij geen last van.
Als kers op de appelmoes gaven de heren het laatste stuk nog even vol gas en mij het nakijken.

Slechts 17 kilometer, maar errruggg pittig.
Een diepe buiging voor de heer wiens eerste ATBervaring dit was. Helmpje af.
Graag tot een volgende keer.

Chainsuck

foto: Robert Bijsterveld)

Ik had er nog nooit van gehoord en toen Ron in de beklimming van een pittig Zuursch Duintje dit (chainsuck) brulde en half in de bosjes verdween dacht ik dat hij het had over een liedje van Tina Turner of zoiets. Zo klinkt het toch?
Maar neen, chainsuck is een echte ATB-term. De ketting blijft aan het kettingblad plakken en slaat vast tussen het kettingblad en de liggende achtervork. Het komt voornamelijk voor als je flink kracht uitoefent, dus op een flinke helling.
En dat verklaart dan ook meteen waarom ik er nooit last van heb. Want voor de helling echt steil wordt, dan lig ik al naast mijn fiets.
Het liefst in Bakkeveen, want daar is de grond het zachtst. Lekker mul, omgeploegd zand. Daar hou ik van. Maar liefst drie keer vanochtend, heerlijk!
Heel anders dan de plekken die Wim uitkiest. Misschien ook wel wat minder spannend. Wim koos er tot twee keer toe voor om vlak naast een dikke modderpoel te gaan liggen. Kijk, daar hou ik niet zo van en dat doe ik dus niet.
Ik mis ook niet iedere week hetzelfde bochtje zoals Marco steeds doet. Vind ik ook niet zo leuk om te doen, maar is wel leuk om te zien.
Kortom, de sfeer zat er weer goed in vandaag.
Maar liefst 14 man op de ATB. Volgens mij een record.
En er sneuvelde nog een record. Harko Kievit kreeg en nam zijn Stravamomentje en is nu de snelste man van het Harensche bosje.


Het zelfde rondje als vorige week, dus weer over de Plank.
En allen kwamen heelhuids aan de overkant.

foto: Harko Kievit

Maar, we kregen nog een verrassing met een extra lusje Nietap en Leekstermeer. Nou ja, lusje?
Na zestig kilometer mochten de fietsen en berijders worden afgespoten.
Respect voor Petrick die sinds lange tijd weer meereed, en hoe.
Tot volgende week en pas op voor chainsuck!

Spelende Kinderen

"We zijn te laat": zei ik toen ik de wijzers van de kerktoren van Tolbert zag. "We zijn te vroeg", zei Wim toen we zagen dat er zes SFC-ers voor de Poeiszmarkt op ons stonden te wachten. De toon was gezet.
Wow, maar liefst met z'n achten vanochtend en met Egbert als nieuwe aanwinst. Hij zal zich wel af en toe gevraagd hebben in wat voor ongeregeld zooitje hij terecht was gekomen.
Met Albert voorop reden we nagenoeg hetzelfde rondje als twee weken geleden.

Het was een stuk droger dat wel, maar de mannen van Cor hadden nog lang niet alle omgewaaide bomen opgeruimd. Dus regelmatig fietsaf en fietsop.
In Bakkeveen leek het wel domino. Een heel rijtje SFC-ers ging bij de beklimming van een heuveltje onderuit. Gelukkig kon ik nog net om het heuveltje heen en op de fiets blijven. Maar 10 minuten later was ik aan de beurt. Over een afstand van nog geen 500 meter nam ik tot 3x toe een bodemmonster. Oh, oh, wat hadden de heren een lol :-) Robert wilde er nog een schepje bovenop doen door de plank, van vorige keer, weer in het parcours op te nemen. Ha, dat durfde ik nu wel.
Maar in de Zuursche Duinen ging het natuurlijk weer helemaal mis. Ok, ik bleef op de fiets zitten, maar ineens was iedereen weg en fietste ik daar in m'n eentje. Geen SFC-er meer te zien, laat staan te horen. En omdat ik geen idee had waar ik heen moest heb ik nog wat extra heuveltjes genomen voordat Henk mij kwam ophalen met de mededeling dat het speelkwartier voorbij was.
En ja, toen was Wim natuurlijk weer weg want ook hij maakte zich zorgen om mijn welbevinden en was op zoek gegaan. Kortom net spelende kinderen.

Geloof het of niet, we zijn met z'n achten vertrokken en .....ook weer thuisgekomen. En alle acht met een dikke grijns op het gezicht, dat dan weer wel.

De Plank Misslaan

Kent u dat? De uitdrukking "de plank misslaan".

Wie de plank misslaat heeft het mis: hij beoordeelt iets verkeerd, geeft een verkeerd antwoord of maakt een opmerking die verkeerd valt.
Er wordt weleens gesuggereerd dat de plank misslaan uit de timmerwereld komt, maar daar worden vooral spijkers misgeslagen en geen planken (als iemand naast de spijker slaat, raakt hij juist de plank).
Nee, de plank misslaan komt uit de ATB-wereld en ziet op een dunne plank, of liever gezegd balk, waarmee een -soms droge maar ook weer niet altijd- sloot of greppel overbrugd wordt. Liefst op de fiets maar in ieder geval met de fiets.
En wie dat niet kan of durft slaat de plank volledig mis.
Gelukkig was Wim zo vriendelijk om mijn fiets mee te nemen zodat ik voetje voor voetje, op mijn nieuwe ATB-schoenen, de balk mocht misslaan.
Oh ja, die nieuwe schoenen. Ook weer zoiets. Gegarandeerd waterdicht. En daar is geen woord van gelogen. Na ongeveer een uur stonden ze vol met water en dat staan ze nu nog.
Kortom weer een enerverend tochtje met SFC Westerkwartier door de bagger. Tsjongejonge wat een bende in de bossen. Niet alleen dikke modder, maar ook veel omgewaaide bomen. Dus fiets op de nek en klimmen maar.
En dan vergeet ik nog bijna dat we allemaal hebben staan kijken hoe Wim een bandje verwisselde.
Al weer hoor ik u zeggen. Ja, al weer en hij deed daar best wel lang over.
Maar waarom Henk in Bakkeveen uitgebreid een bodemmonster ging nemen is mij niet duidelijk geworden. Ik vond de plek ook niet zo handig. We fietsten bijna over hem heen.
Heren, hartelijk dank, het zand zit nog tussen m'n kiezen.

Ik ben er wel uit.

Als het in de advocatuur helemaal niet meer wil, of ik wil het niet meer in de advocatuur, dan weet ik het wel. Ik ben er uit.

In 2009 ben ik met de fietshobby begonnen.

Eerst op de racefiets maar weldra moest er natuurlijk ook een Mountainbike of ATB worden aangeschaft. Maar ja, was dat wel wat voor mij? 

Dus eerst maar eens even speuren op Marktplaats.

Het zal wel eind 2010 geweest zijn dat ik in Haulerwijk een -in mijn ogen- strak exemplaar op de kop tikte. Honderdvijftig euro. Dat kon bruin wel trekken. Trots als een Pauw fietste ik die avond, in het donker naar huis. Enorm heb ik ervan genoten tijdens de campervakantie. Zelfs mijn eerste Ventouxbeklimming was op de Bronco. 

Maar kennelijk was het toch niet een heel goede aankoop. Niet nader te noemen Dijkridders lachten besmuikt bij het zien van mijn paarse Giant Bronco en toen ik dat jaar een georganiseerde tocht in Zevenhuizen fietste, met pakjesdrager ( Gronings voor bagagedrager) regende het opmerkingen. "Dat kon toch echt niet"

En gevoelig als ik ben voor kritiek schafte ik een moderner exemplaar aan met o.a. geveerde voorvork en twee keer zoveel versnellingen. Eerlijk gezegd ging de oude Bronco zich ook steeds weerbarstiger gedragen. Van de 21 versnellingen functioneerden er nog 9. Maar toch........

Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Alles wat er maar lost te draaien was los gehaald en verwijderd. Derailleur eraf en lekker schoon gemaakt. Ketting, tandwielen idem dito en, nadat Harko mij hier wel twintig keer op had geattendeerd, de kabeltjes vervangen. Alles eigenhandig!

Vanochtend ben ik met de Dijkridders op pad gegaan. Op mijn oude Bronco. En hij schakelde als nooit tevoren.

Ik weet het nu wel. Mocht het in de advocatuur niets worden, dan word ik fietsenmaker.

Oh ja, en mocht iemand nog belangstelling hebben voor een Haibike met 27 versnellingen, geveerde voorvork, aarzel niet en neem contact met mij op.

Geen appeltaart

Eindelijk weer eens vijf Dijkridders op pad. Dat is lang geleden. Zo rond half tien werd er veel "geappt". Gaan we wel of niet. Volgens de drie uurs voorspelling van buienradar zou het na tien uur droog blijven. Volgens de twee-uurs voorspelling zouden er echter nog een paar fikse buien komen.

We lieten ons door de drie uurs voorspelling leiden en vertrokken met zes man van de Dijklaan. Vijf dijkridders, zelfs Harko was van de partij, aangevuld met Klaas en in Zevenhuizen haakte Xander, de broer van PdP, aan.

De twee-uurs voorspelling bleek de juiste en weldra spoelde het van alle kanten, aangemoedigd door een pittige wind, die af en toe tot stormachtig aantrok. Het bos in leek de enige juiste optie. Daar bleef je nog een beetje droog en had de wind geen vrij spel. Dus daarom maar een tweede rondje door het Bremerbosje.

Klaas had zich overal op voorbereid en fietste al spoedig als een grote roze condoom rond. Harko vond het al snel welletjes en keerde als eerste om, spoedig gevolgd door de broers dP. Jammer, volgens mij waren zij het die over de appeltaart waren begonnen. Wim, Freek, Klaas en ondergetekende wilden zich natuurlijk niet laten kennen en gingen door. Nat waren we al en het ging er alleen nog maar om om niet koud te worden.

Lekker rustig hoor met zulk herfstweer over de hei in Bakkeveen. Helemaal geen last van wandelaars. Wel van blubber en zand waardoor de remmen van Freek vastliepen. 

Wim en ik hadden ons stellig voorgenomen om niet voorop te gaan fietsen maar rustig te volgen. Want ja, nu we eindelijk weer mee mochten wilden we dat natuurlijk niet verstiren. Dat was niet moeilijk want Klaas had er duidelijk zin in om dit wel te doen. Het op kop rijden bedoel ik dan. Waar hij op het onverharde en zeker op de heuveltjes de nodige moeite had zette hij op het vlakke een snelheid neer waar we ons over verbaasden. En de manier waarop hij de bochten neemt was zelfs voor Wim te veel. Hij vroeg zich af of Klaas soms motor rijdt en  adviseerde Hem om het rustiger aan te doen. En als Wim anderen gaat adviseren, dan weet je dat het om hem zelf gaat.

Bij de Freulevijver brak de zon door. Klaas wilde via Coendersborg terug en mocht daarom voorop.

Dat was een foute beslissing.

Weldra verzonken wij in een ware modderpoel waar bijna geen uitkomen van was.

Het laatste stukje terug over 't Pad. Zo dicht bij huis en toch voor een aantal voor ons volkomen onbekend. 't Pad is de oudste verbindingsweg tussen Tolbert en Marum en een waanzinnig mooi stukje Westerkwartier. 

Helaas kreeg Klaas vlak voor Tolbert nog een lekke band en moest het laatste stukje lopend worden afgelegd.

Lekker rustig ritje in goed gezelschap. Maar geen appelgebak. 

En toch is het raar

Welnu, daar wast-ie-dan vanochtend.
De Ronostrand Bike-Life- veldtoertocht 2013.
Een ATB (mountainbike) tocht van 25-40 of 55 kilometer.
En eigenlijk is zo'n ATB tocht door het bos en over hei zo veel leuker en mooier dan het fietsen op de weg.
Maar .....ik kan het niet. Op de weg kan ik inmiddels redelijk uit de wielen maar in het oerwoud?
En dat ontlokte bij Wim, die veelvuldig op mij moest wachten dan ook vaak de woorden: En toch is het raar.

De angst om te vallen wordt minder, want het vallen went (slechts drie keer lag ik vandaag naast de fiets :-)), het sturen gaat wat beter (denk ik :-)) maar ik kom onvoldoende vooruit op het onverharde terwijl de hartslagmeter laat zien dat ik toch echt m'n best doe. Een gemiddelde van 133 en een maximum van 170 is voor een bêtablokkeraar niet niks. Zodra het onverharde plaatsmaakt voor asfalt, ja, dan is er niks aan de hand.

Maar na afloop, toch weer dik tevreden, want we hebben het toch maar weer gedaan terwijl ik er best wel wat tegenop zag. De 55 kilometer die er 53 bleken te zijn.
Mooi op tijd vertrokken maar binnen tien kilometer door diezelfde tijd ingehaald.
Wim reed lek, iets dat zelden voorkomt.

Gelukkig bleek dit de enige pech te zijn. Bij tijd en wijle was het parcours behoorlijk technisch zoals vlak voor de verzorgingspost in Norg. Wim slaagde er daar dus onnodig in nog een reservebandje te scoren. Maar ja, hij heeft de oorlog nog meegemaakt en dan doe je dat soort dingen.

Behoorlijk onder de modder, genoten we bij de finish van een lekkere kop kippensoep.

En toch is het raar.

Padde(n)stoele(n)tocht

Het ATBseizoen is nu echt begonnen. Althans voor mij dan. De racer heeft zijn onderhoudsbeurtje gehad en mag nu van een welverdiende winterslaap genieten. Mocht ik nog een keertje de weg op willen, dan kan ik altijd nog de Canondale pakken.
Maar liefst twee keer deze week op de ATB. Op donderdagavond met Wim het donker in en vanochtend met Albert en Wim de bossen in. Even leek het erop dat zich nog een aantal Dijkridders bij ons zouden voegen, maar bij nader inzien durfden zij dit nog niet aan. Hopelijk een volgende keer.

Nu dacht ik toch echt dat Wim de omgeving op zijn duimpje kende. Maar dan ken je Albert nog niet. Als reisleider stuurde hij ons over paadjes, zo dichtbij huis, die zelfs Wim niet kende. De heren, beiden in het Westerkwartier opgegroeid hadden elkaar al snel gevonden. Wist Wim wie er in een bepaalde boerderij woonde, dan wist Albert te vertellen dat die persoon al minstens twintig jaar geleden was overleden. En dat waren er nogal wat. Gelukkig ging dat in een voor mij onverstaanbaar toaltje dus echt veel last had ik er niet van.

Veel onverhard. De bekende bosjes, Coendersbos, Nanninga's Bos, Harensche Bos, Bakkeveenster duinen, Bremer Bos en het parkje in Zevenhuizen maar toch weer onbekende paadjes. Omdat ATB-en niet mij sterkste kant is moest ik er af en toe behoorlijk aan trekken. Maar .....daar word je groot en sterk van :-) Een paar keer op m'n muil in het mulle zand maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Mooie tocht, mooie natuur en weer veel gelachen. En wat een paddenstoelen....... Vanmiddag zijn Margrethe en ik nog even teruggegaan. ....om een paar plaatjes te maken.

Op stage bij de Daltons

Het zal je maar gebeuren.
Dat je als Dijkridder met de Daltons mee mag op hoogtestage.
Mij overkwam het afgelopen weekend.
Met 7 Daltons (the magnificent seven?) reisde ik afgelopen vrijdag af naar zuid Limburg met Cor achter het stuur van de gehuurde bus.
Luxe hoor, alle fietsen binnenboord en dan ook nog ruim kunnen zitten.
Margrethe had ons voorzien van een tas vol proviand zodat we aan het eind van het weekend moesten constateren dat we minder calorieën verbrand hadden dan erbij gegeten.
Zonder file!!!! arriveerden we in Houthem waar de kamerindeling op zeer ondemocratische wijze tot stand kwam. Maar ja, als stagiaire zeg je daar natuurlijk niets van.
Na een paar heerlijke biertjes en een goede maaltijd ging het richting start om de stuurbordjes op te halen. Wat een drukte.

Vervolgens werden er in het hotel nog wat calorieën gestapeld waarna op tijd de mandjes werden opgezocht. Sommigen lukte het zelfs om de slaap te vatten.

Om half zeven ontbijt. En wat voor. Ter ere van Robert's verjaardag bakte hotelier Ron een heuse verjaardagsomelet zodat Robert volgestouwd met de nodige eiwitten om acht uur op de fiets sprong.

Koud was het de eerste uren. In het begin werd er ook nog niet zoveel geklommen, maar dat veranderde na de eerste bevoorrading. Jan en Albert reden hun eigen tempo en ik deed mijn best om bij Marco, Robert, Henk, Cor en Martijn te blijven en dat lukte aardig op dag 1. Een mooie tocht in een voor mij onbekende fietsomgeving met flink wat pittige klimmetjes.
Het tempo lag aardig hoog, gemiddeld 26,5 waardoor we rond 15 uur alweer, maar deze keer onder muzikale begeleiding van bloasmuziek, van een herstelbiertje konden genieten.

Dat we vervolgens een rolstoelbus moesten huren om ons in Valkenburg af te laten zetten was dan ook te verwachten.

De Daltons waren al eerder in Valkenburg geweest en wisten natuurlijk precies waar we goed konden eten. Voldaan zochten we daarna de plek op waar de taxi ons zou ophalen. Dat duurde nogal even. De wachttijd vulden we met rek- en strekoefeningen. Iets dat voor de Daltons een nieuwe ervaring was.
Ruim voor het middernachtelijk uur stonden we al weer voor het hotel. Maar heel veel verder kwamen we niet. Onze sleutels lagen in het afgesloten restaurantgedeelte en er bleek niemand meer aanwezig. Even zag het er naar uit dat we in de bus zouden moeten overnachten, maar Cor en Martijn wisten gelukkig de woning van de hotelier te lokaliseren, waardoor alles toch nog goed kwam.

De volgende dag was het zondag, dus uitslapen. Om half acht zaten we aan het ontbijt. Deze dag geen gejakker, maar rustig als voltallige groep bij elkaar blijven, genieten van het landschap en de venijnige klimmen. Die dag geen uitstapje naar België maar rondtouren in het overbekende Amstel Gold land.
Nieuw voor ons allemaal was "de doode man". Een klim die bij nadere bestudering pittiger blijkt te zijn dan de Keutenberg. Een kortere route dan de vorige dag, want de thuisreis stond ook nog op het menu.
Al met al een geslaagde stage en voor herhaling vatbaar!

route dag 1:
Afstand: 151,26 km
Tijd: 5:49:05
Gem. snelheid: 26,0 km/u
Winst hoogte: 2.108 m

route dag 2:
Afstand: 77,39 km
Tijd: 3:20:56
Gem. snelheid: 22,5 km/u
Winst hoogte: 943 m

Kilometers maken

Dat was het doel van de afgelopen dagen.
The bottom moet wennen aan de nieuwe fiets (lees: het nieuwe zadel) en de beentjes moesten ook weer weten wat het is om een aantal uren achtereen in beweging te zijn. Want volgende weekend staat de Mergelheuvellandtweedaagse op het programma. Op zaterdag 160 km en op zondag 70 km van het ene heuveltje naar het andere heuveltje.
Het zelfstandig ondernemerschap heeft de nodige voordelen. Nog wel, maar daar zal Rutte dinsdag een eind aan maken.
Zaterdag beloofde prutweer te worden. Dus vrijdag op de fiets en zaterdag op kantoor.
Vrijdag

Een rustige duurtraining van 150 kilometer. Mooie rit hoor, Fochteloër veen, Drents-Friese Woud, Dwingelderveld,Stroomgebied van de Drentsche Aa. Het kon niet op. Even proberen om het hoofd leeg te krijgen van de dramatische gebeurtenis van afgelopen week. Koffie met appeltaart in Westerbork en een colaatje bij Hendrik van perron 3 in Tynaarlo. Sinds afgelopen week weet ik overigens dat je als wielrenner nooit een cola moet bestellen want van de Vuelta heb ik geleerd dat de cola, de achterkant van het peloton is. In het Spaans dus.
Beetje bizar vond ik het wel om met de racefiets over kamp Westerbork te fietsen. Dat was niet gepland, maar ineens reed ik daar. Voelde me niet op mijn gemak. Mijn outfit toonde weinig respect, het stukje tussen mijn oren des te meer. De spoorbielzen langs de toegangsweg met daarop vermeld het aantal naar Auschwitz per datum gedeporteerden maakte misschien wel de meeste indruk.
Poeh, viel best wel zwaar die 150 km in m'n uppie. Voelde hem de hele zaterdag in m'n beentjes.

Zondag

Met SFC Westerkwartier op stap, en ......met Dijkridders Wim en Harko.
Een heel ander verhaal natuurlijk. Tien man maar liefst en voor dat er gefietst werd, werd er al weer flink geouweneeld en gelachen. Maar dat lachen verging me al snel. Waren het de kilometertjes van vrijdag?
Ergens in de buurt van Beetsterzwaag verloor ik m'n bidon, moest terug terwijl het pelotonnetje onder aanvoering van Harko voortdenderde. Henk zag het gebeuren en hield in. Hij wist mij weer terug te brengen naar de groep. Alleen was het echt niet gelukt. Gelukkig reed andere Henk in Nij Beets lek en kon ik ook daar weer wat bijkomen. Inmiddels prachtig weer! Niet heel veel later legde een spaak van de nieuwe fiets van Martijn het loodje en had ik een excuus om het laatste stuk niet met de snelle mannen mee te gaan.
Resultaat: ook Wim, is nu lid van SFC Westerkwartier!
Al met al een pittig weekendje.

Nieuw frame voor Harko

Afgelopen zondag voor de verandering weer eens op de ATB. Dat zal de komende tijd wel vaker gebeuren want de herfst is in aantocht en het einde van het wielrenseizoen is aanstaande. Hoewel, als je de weersvoorspellingen mag geloven is er nog heel veel mogelijk.


Een lekker tochtje dus, hoofdzakelijk over verharde wegen en heel af en toe een heuveltje of mul pand.
En lekker ouwehoeren over Assad, God, Ilja Leonard Pfeiffer, Grunberg, Thomas Hobbes en Tony Montana. Ja, als de Dijkridders fietsen, dan gaat het ergens over.

En natuurlijk over Harko en hoe schandalig het is dat BMC niet over de brug komt met een nieuw frame. Nauwelijks een jaar oud maar garantie, ho maar. U bent gewaarschuwd.
Natuurlijk konden Wim en ik dit niet over onze kant laten gaan. Het is ons gelukt!
Wij doken voor Harko een frame op. In het Peizerdiep, dat dan weer wel.


- Posted using BlogPress from my iPhone

Kon minder

Vanavond lekker rondje volle bak met 4 SFC-ers en een aantal onbekenden.
Gemiddelde snelheid: 35,2.
Kon minder.

Wisseling der seizoenen

Heb ik net een nieuwe racefiets gekocht, dienen de eerste ATBtochten zich al weer aan. Natuurlijk is het de schuld van Zevenhuizen met hun feestweek in augustus en de daarbij georganiseerde ATBtocht. Maar ja, moet ik dat dan langs me heen laten gaan en net doen alsof er niets aan de hand is?

Even terug naar de racefiets. Vrijdag ben ik even alleen op pad geweest. Rondje Veenhuizen-Norg. En dat met een gemiddelde van 33,1 km/uur. Voor mij een nieuw record helemaal alleen in m'n eentje. Was ook best wel kapot na afloop. Ik denk dat m'n nieuwe fiets en ik wel vriendjes gaan worden.

Maar voor die tijd toch maar even de ATB (mountainbike) opgehaald uit de loods. Want ja, als zowel Wim als SFC Westerkwartier aangeven de 10e editie van de Zeuv'mhuuster ATBtocht te rijden, wie ben ik dan?
Dus het oude barrel, door de mannen van fietsenzaak Wagenaar betiteld als collectorsitem, maar van stal gehaald en Wim een mailtje gestuurd. "Mocht je nog gaan fietsen, ik wil wel mee".
Om 10.20 uur zaten " de laatsten der Dijkridders" op de fietsen. En oh, wat is dat toch lekker. Bos, heide, smalle paadjes, en ondanks mijn slechte stuurkunst kon ik toch lekker meekomen.
Alle bosjes in de omgeving moesten er aan geloven.

Racefiets of Mountainbike?
De wisseling der seizoenen zit er duidelijk aan te komen.


- Posted using BlogPress from my iPad

Bauke Mollema Tocht

Gisteren met SFC Westerkwartier de Bauke Mollema Tocht verreden. En dat leverde leuke plaatjes op.






- Posted using BlogPress from my iPhone

Yessss!

Hij is er.
Mijn nieuwe racefiets.
En oh, wat is hij mooi.
Afgelopen vrijdag ben ik met Harko op fietsenjacht gegaan. Ik had het idee om een Kuota aan te schaffen en het was maar goed dat Hiemstra uit Marum gesloten was ivm vakantie anders was dat plan misschien ook wel doorgegaan. Nu kwamen we via Belga in Harkstede en de Specialized Concept Store in Assen uiteindelijk terecht bij Albert Klamer in Hoogezand. Wat een geweldige zaak!
Voor velen misschien heel gewoon, voor mij heel bijzonder;
Ik kocht geen fiets, nee, ik kocht een frame. En daar werden dan weer de onderdelen bijgezocht. Het resultaat mag er zijn al is Harko het met de wielkeuze niet helemaal eens. (Daarin heb ik mijn definitieve keuze nog niet bepaald)
Vanmiddag was het zo ver en werd ik de trotse eigenaar.

Gorilla's in the mist

Niet meer weg te denken uit het programma van de Dijkridders.
De Pieter Weening Classic.

Aart was 's ochtends al om half zes in de auto gestapt om om iets voor zevenen in Leek te arriveren.
Door de nevel heen moeten we er uit gezien hebben als Gorilla's in the mist, maar jammer genoeg zonder Sigourney Weaver.
Helaas maar drie Dijkridders aanwezig, maar we vonden snel aansluiting bij vier WTC-ers uit Roden. Er werd hard gefietst waarbij ook de heren uit Roden de kop niet schuwden.


Een gemiddelde van 33,6 km/uur over 100 kilometer. We gaan vooruit!

Vakantie 2013

Het aanvankelijke plan om ook dit jaar weer op de fiets naar Italië te gaan werd het afgelopen voorjaar ingetrokken. Rustig aan was het motto. Dus ook niet met de camper? Nee, echt rustig aan. Vooraf huisjes boeken, niet te veel ondernemen, lekker lezen, eten en drinken. Dat zou het worden. En dat werd het ook. Ware het niet dat de fietsen wel meegingen. Het was nog even dubben welke fiets voor mij. Het werd de cross-hybride omdat ik mijn terechte twijfels had bij het wegdek in de Pyreneeën.
De eerste twee weken was het volop genieten in de Ardèche. Wat een mooie omgeving, en wat een mooie colletjes. In ons huisje lag een folder van de Ardechoise een geweldig fiets evenement dat jaarlijks in juni wordt verreden. Het merendeel van de routes is het hele jaar uitgepijld en langs de kant van de weg voorzien van borden die de hoogtes en stijgingspercentages van de cols weergeven. Helemaal super! Ik volgde onder meer 125 kilometer van de route Les Sucs.
en kon daardoor heel wat colletjes aan mijn lijstje toevoegen. De volledige route is 234 kilometer lang en mag dus een behoorlijke uitdaging genoemd worden.


Van alle klimmetjes die ik deed kon ik er drie aan mijn BIGlijst toevoegen (zie de link elders op deze pagina) en dat is mooi meegenomen.
Hoogste punt was de Col de la Croix Boutières met 1506 meter.

In de Pyreneeën was ik dolblij met mijn fiets keuze. De eerste de beste dag raakte ik het spoor volledig bijster en moest ik zwoegen over geitenpaden en droge rivierbeddingen. Hier pakte ik niet alleen de col d'Ares mee maar bereikte ik nog een ander hoogtepunt; het meest zuidelijk gelegen buurtschap van Frankrijk. Benieuwd hoeveel punten ik daarvoor krijg.



Zo werden er tijdens deze niet-fietsvakantie toch nog 670 kilometer afgelegd en 11650 meter geklommen.

Voor het slapen gaan

Ai, ai, ik ben zoals het in juridisch jargon heet in verzuim.
Nog geen berichtje over de rit van afgelopen zondag.
En dat is niet netjes. Zeker niet nu PdP na een lange periode van afwezigheid weer in ons midden was.
Dus nog maar even snel na een avondje haring en korenwijn en voor het slapen gaan de blog bijwerken.
En dan dacht ik dat PdP's afwezigheid wel zou hebben geleid tot conditieverlies. Maar niets was minder waar.
Meneer leek moeiteloos te volgen en had nog voldoende lucht voor langdurige gesprekken, en wat rake opmerkingen.
Mede door het gastoptreden van SFCer Martijn weer een afwijkende route waarbij zandpaden en dode halve hazen niet gemeden werden.
Er werd ook flink gelachen maar het lachen verging tijdens het laatste stuk wind tegen.
Helaas geen foto's.
Maar wel de ritgegevens. In mijlen, dat dan weer wel.

Waar blijven de Dijkridders?

Komt het omdat ik de blog niet meer bij werk?
Ligt het tempo te hoog?
Maandenlang kon de schuld aan het weer gegeven worden.
Maar vandaag kon het toch echt.
Ook met windkracht 5.

Wederom slechts twee dijkridders dus vanochtend op pad. Wat was het mooi. Wat voelde de zon lekker. Wat was de lucht als gevolg van wind vanuit noord-noordwest zuiver. Wat spiegelde de vennetjes van het Fochtelooër veen ons tegemoet. Wat lag het kanaaltje bij Ravenswoud er idyllisch bij.

Vorige week had ik op mijn fiets vanuit Leek mijn ouders in Hilversum bezocht. Eén van de weinige fietsdoelen dat nog openstond. Wim vergezelde mij het eerste uur van die tocht. Op de terugweg had hij een nieuw fietspad ontdekt en dat wilde hij mij laten zien. Feilloos loodste hij ons daar naar toe. En ik moet zeggen dat het de moeite waard was. De heenweg werd er gezellig gekeuveld. Terug moest er gewerkt worden, tegen de wind in, en werd het stil.



Komende zondag meer Dijkridders aan de start?

Aart is geld waard!!

Hij is niet kapot te krijgen. Een paar weken geleden ernstig gevallen, fiets kapot en de nodige blessures. Maar inmiddels is hij volop in training.
Waarvoor?
Voor de Mont Ventoux.
Niet 1x, niet 2x, maar liefst 6x binnen 24 uur wil hij deze gigantische berg beklimmen per fiets. Drie keer via de weg en drie deels over bospaden.
Waarom?
Allereerst omdat hij een beetje gek is.
Maar vooral om geld in te zamelen voor een goed doel.
Twee goede doelen: De stichting ALS (www.tourduals.nl) en Rhizo-kids (www.rhizokids.nl en www.rcdp.nl).
Kortom Aart is geld, veel geld, waard.
Steunen doe je hem door je sponsorbedrag over te maken naar Giro 7200442 tnv A. Keijer te Hilversum. Vermeldt dan wel even of je wilt dat je naam en bijdrage worden genoemd of dat je anoniem wilt blijven.



- Posted using BlogPress from my iPad