De hele week was het stralend mooi geweest, maar toen op vrijdag om 5.00 uur de wekker ging hoorde ik het al. De wind gierde om ons huisje. Dit kon wel eens een pittig dagje worden.
Eerst met de auto naar Malaucène. Daar was het verzamelen op de grote parkeerplaats. En van daar met z'n allen naar de start. Ik was best wel gespannen. Hoe zou het gaan? Om de tijd te doden begon ik maar wat rondjes op de parking te draaien.
Weinig wind in Malaucène, maar de lucht betrok. Dat was duidelijk.
Om zeven uur stonden we klaar voor de officiële start vanuit Malaucène. "Wie het laatst boven is, is een mietje werd er gebruld". Ok, de toon was gezet.
De klim vanuit Malaucène was nieuw voor mij. Bedoin kende ik al en ook via Sault was ik al een keer met de Dijkridders naar boven gereden. Ja, met de auto was ik al eens vanaf de noordkant gekomen. Ik was toen best wel geschrokken van de ogenschijnlijke lange stukken die maar omhoog leken te gaan. Heel anders dan al die bochten in het bos vanuit Bédoin. Maar het viel me erg mee. Rustig in mijn eigen tempo, slechts heel even naast een ander. Een mooie klim met veel uitzichten.
Het werd donkerder en donkerder en zo'n kilometer onder de top vielen de eerste sputters.
Diep beneden me zag ik een aantal medestrijders in aantocht.
Op de top gekomen was het inmiddels kleddernat. De regen kwam met bakken naar beneden.
Maar, de eerste was in de pocket.
Rond het vriespunt, kleddernat en met een pittig windje werd, nadat de eerste stempel was gescoord in het restaurantje, afgedaald naar Châlet Reynard. Daar was een verzorgingspost van waaruit we prima werden voorzien van gelletjes, sportbunnetjes, reepjes, sportdrank en ....... dekens! En voor sommigen waren die echt nodig.
Margrethe, mijn steun en toeverlaat, tijdens deze kluif paraat met bananen en andere lekkernijen, ging in ons huisje op zoek naar droge handschoenen.
Volledig onderkoeld kwam ik beneden in Bédoin. Verkleumd als ik was kon ik mijn stempelkaart niet uit mijn achterzak vissen. Maar gelukkig waren ook hier supporters aanwezig die mij daarbij konden helpen.
De nieuw gemonteerde remblokjes waren door de nattigheid en mijn overtollig remmen na één afdaling tot de helft gereduceerd.
En direct ging het weer omhoog voor klim nummer 2.
Door de afdaling volkomen verkleumd kon ik zonder hulp niet eens een plas doen. Maar help was on it's way.
Voor de tweede keer kwam ik rillend boven. Met lege blaas, dat dan weer wel
Two down, one to go.
In de auto op de top was er even tijd voor omkleden. Ik was zelf tot niets in staat. Maar Margrethe slaagde er in om droge kleding aan mijn lijf te krijgen en....... Heerlijke warme handschoenen. Maar het duurde wel een kwartier voordat ik ze om mijn handen had. Maar het merendeel moest het zonder zo'n goede verzorging stellen.
Tijdens de afdaling naar Sault werd het droog. En ruim voor ik Sault naderde kwamen de eerste renners mij al weer tegemoet. Op weg naar hun laatste beklimming. Wel erg leuk zulke ontmoetingen.
Stempeltje halen bij de plaatselijke VVV en maar weer omhoog. Maar wat een verschil. De lucht brak en het zonnetje kwam te voorschijn.
Aangekomen bij Chalet Reynard bleken er nog deelnemers op weg naar Sault te moeten. Pfffff, diep respect!
Na het Chalet was het nog even afzien, maar wel met de wetenschap dat het zou lukken.
En daar was nummer 3:
De stempels waren binnen. Maar liefst 24 van de 36 deelnemers mogen zich nu officieel malloot noemen.
En voor de cardioloog die mij twee jaar geleden verzekerde dat ik nooit de Ventoux zou kunnen beklimmen nog even het volgende plaatje.
This one's for you dokter Lexis:
Nog een gezellige slotbijeenkomst waarbij we getrakteerd werden op een lekker glaasje bubbels, een mooie herinnering met persoonlijke toespraken en een mooie voorlopige opbrengst van de aktie.
En dan nog is het niet voorbij. Een warm ontvangst door de Dijkridders:
Met heel veel liefde en dank aan Margrethe, Aart en Harko. Zonder jullie was dit nooit gelukt!
Posted using BlogPress from my iPad
Harko Kievit (
DeKaleBerg (
