Glühwein en Snerttocht

Wat een mazzel na al die regen van gisteren en afgelopen nacht.
Toen we vanochtend om negen uur, uitgezwaaid door Taco, wegreden van het sportcentrum was het zo waar droog. Inmiddels komt het weer met bakken naar beneden.
Zo langzamerhand kun je wel uittekenen hoe de route voert. 't Pad, Coendersborg, Harensebosje, Bakkeveen, Slotplaats, Duurswaldmerheide, en weer Bakkeveen.

En toch is ieder keer weer anders.
Dankzij Jan, Robert en Wim lag het tempo weer lekker hoog.
Het wordt hoog tijd dat Robert weer naar zee gaat. En wat mij betreft neemt hij Jan en Wim mee. Dan kunnen we weer eens lekker rustig touren op zondagochtend.
Maar eerlijk is eerlijk, er werd steeds gewacht op elkaar.
Bij tijd en wijle was het flink modderig met zeer verraderlijke plassen, zo kan Wim ons gelukkig navertellen. Maar het was wel even schrikken toen hij door zo'n plas heen reed, zijn voorwiel de diepte in dook en Wim een akelige smak maakte. We dachten even dat hij het bos uit gedragen zou moeten worden, maar na vijf minuten had hij alweer het hoogste woord. Tien minuten later reed meneer zelfs weer op kop.
In tempo ging het richting freulevijver waar de fietsen vakkundig werden schoongemaakt.
Dat moest ook wel, want er stond nog een kerstborrel op het programma en dan wil je toch een beetje netjes voor de dag komen.
Ook een aantal dames van SFC Westerkwartier had de fietsschoenen aangetrokken en waren het bos ingegaan. En dan waren er natuurlijk ook nog eens de spinners die zich anderhalf uur hebben laten afmatten door Taco.
Dit gezelschap bleek goed voor 10 liter snert. Over de glühwein zullen we het maar niet hebben.

Iedereen fijne feestdagen gewenst.

Kort maar heftig

Ik vroeg nog aan Jelmer of het niet te technisch was. "Nee hoor", verzekerde hij mij. En het zou ook nog droog zijn in het bos. Zo langzamerhand voel ik mij de "Eddie the Eagle" van SFC Westerkwartier. En ook deze keer dus weer. Zeven kilometer onderweg dacht ik een plas te zien waar ik wel door heen kon. Die plas bleek een geul en daar lag ik weer. Mijn achtervolger kon mij maar net ontwijken. Dank daarvoor.
Jelmer opperde het idee en met zijn zessen waaronder Wilfred en Wim reden wij gisterenavond in de duisternis richting bossen van Appelscha. De drie auto's op de parkeerplaats en zes scharrelende mannen zullen bij de nietsvermoedende passant de wenkbrauwen meermalen hebben doen rijzen. Maar weest gerust, er gebeurde niets dat het nachtlicht niet kon verdragen. De fietsen werden geprepareerd, de schijnwerpers gemonteerd. En weg waren we.
In den beginne reed Wim vooraan en niet te zuinig ook. Wat een tempo. Al snel werd het gat groot en het het mag een wonder heten dat hij nog meekreeg dat ik onderuit ging.
Wat een verschil met onze eerdere avondritten. Hoog tempo, singletracks, heuveltje op en heuveltje af. Oei, waar was ik aan begonnen. En droog in het bos? Vergeet het maar.
Na mijn confrontatie met de bodem gingen Jelmer en iemand wiens naam ik niet heb onthouden, maar die werkt bij Century en die ongelooflijk hard kan fietsen op kop. Ook nu moest ik herhaaldelijk een gaatje laten vallen.
Even was het stil toen Wim een behoorlijke smak maakte, maar ook hij bleef heel.
Wat een geweldig gezicht die zes felle lampen die door de duisternis priemden. Soms werd er gezigzagd en reed je in tegengestelde richting, waardoor je al die lampen zag. Ook mooi om al die oeh's en ah's te horen als er plotseling een scherpe bocht of een steil heuveltje opdoemde. Een glinsterend wit uitgeslagen bruggetje gaf aan dat de temperatuur inmiddels rond het vriespunt lag, maar daar hadden wij geen last van.
Als kers op de appelmoes gaven de heren het laatste stuk nog even vol gas en mij het nakijken.

Slechts 17 kilometer, maar errruggg pittig.
Een diepe buiging voor de heer wiens eerste ATBervaring dit was. Helmpje af.
Graag tot een volgende keer.

Chainsuck

foto: Robert Bijsterveld)

Ik had er nog nooit van gehoord en toen Ron in de beklimming van een pittig Zuursch Duintje dit (chainsuck) brulde en half in de bosjes verdween dacht ik dat hij het had over een liedje van Tina Turner of zoiets. Zo klinkt het toch?
Maar neen, chainsuck is een echte ATB-term. De ketting blijft aan het kettingblad plakken en slaat vast tussen het kettingblad en de liggende achtervork. Het komt voornamelijk voor als je flink kracht uitoefent, dus op een flinke helling.
En dat verklaart dan ook meteen waarom ik er nooit last van heb. Want voor de helling echt steil wordt, dan lig ik al naast mijn fiets.
Het liefst in Bakkeveen, want daar is de grond het zachtst. Lekker mul, omgeploegd zand. Daar hou ik van. Maar liefst drie keer vanochtend, heerlijk!
Heel anders dan de plekken die Wim uitkiest. Misschien ook wel wat minder spannend. Wim koos er tot twee keer toe voor om vlak naast een dikke modderpoel te gaan liggen. Kijk, daar hou ik niet zo van en dat doe ik dus niet.
Ik mis ook niet iedere week hetzelfde bochtje zoals Marco steeds doet. Vind ik ook niet zo leuk om te doen, maar is wel leuk om te zien.
Kortom, de sfeer zat er weer goed in vandaag.
Maar liefst 14 man op de ATB. Volgens mij een record.
En er sneuvelde nog een record. Harko Kievit kreeg en nam zijn Stravamomentje en is nu de snelste man van het Harensche bosje.


Het zelfde rondje als vorige week, dus weer over de Plank.
En allen kwamen heelhuids aan de overkant.

foto: Harko Kievit

Maar, we kregen nog een verrassing met een extra lusje Nietap en Leekstermeer. Nou ja, lusje?
Na zestig kilometer mochten de fietsen en berijders worden afgespoten.
Respect voor Petrick die sinds lange tijd weer meereed, en hoe.
Tot volgende week en pas op voor chainsuck!