Spelende Kinderen

"We zijn te laat": zei ik toen ik de wijzers van de kerktoren van Tolbert zag. "We zijn te vroeg", zei Wim toen we zagen dat er zes SFC-ers voor de Poeiszmarkt op ons stonden te wachten. De toon was gezet.
Wow, maar liefst met z'n achten vanochtend en met Egbert als nieuwe aanwinst. Hij zal zich wel af en toe gevraagd hebben in wat voor ongeregeld zooitje hij terecht was gekomen.
Met Albert voorop reden we nagenoeg hetzelfde rondje als twee weken geleden.

Het was een stuk droger dat wel, maar de mannen van Cor hadden nog lang niet alle omgewaaide bomen opgeruimd. Dus regelmatig fietsaf en fietsop.
In Bakkeveen leek het wel domino. Een heel rijtje SFC-ers ging bij de beklimming van een heuveltje onderuit. Gelukkig kon ik nog net om het heuveltje heen en op de fiets blijven. Maar 10 minuten later was ik aan de beurt. Over een afstand van nog geen 500 meter nam ik tot 3x toe een bodemmonster. Oh, oh, wat hadden de heren een lol :-) Robert wilde er nog een schepje bovenop doen door de plank, van vorige keer, weer in het parcours op te nemen. Ha, dat durfde ik nu wel.
Maar in de Zuursche Duinen ging het natuurlijk weer helemaal mis. Ok, ik bleef op de fiets zitten, maar ineens was iedereen weg en fietste ik daar in m'n eentje. Geen SFC-er meer te zien, laat staan te horen. En omdat ik geen idee had waar ik heen moest heb ik nog wat extra heuveltjes genomen voordat Henk mij kwam ophalen met de mededeling dat het speelkwartier voorbij was.
En ja, toen was Wim natuurlijk weer weg want ook hij maakte zich zorgen om mijn welbevinden en was op zoek gegaan. Kortom net spelende kinderen.

Geloof het of niet, we zijn met z'n achten vertrokken en .....ook weer thuisgekomen. En alle acht met een dikke grijns op het gezicht, dat dan weer wel.

De Plank Misslaan

Kent u dat? De uitdrukking "de plank misslaan".

Wie de plank misslaat heeft het mis: hij beoordeelt iets verkeerd, geeft een verkeerd antwoord of maakt een opmerking die verkeerd valt.
Er wordt weleens gesuggereerd dat de plank misslaan uit de timmerwereld komt, maar daar worden vooral spijkers misgeslagen en geen planken (als iemand naast de spijker slaat, raakt hij juist de plank).
Nee, de plank misslaan komt uit de ATB-wereld en ziet op een dunne plank, of liever gezegd balk, waarmee een -soms droge maar ook weer niet altijd- sloot of greppel overbrugd wordt. Liefst op de fiets maar in ieder geval met de fiets.
En wie dat niet kan of durft slaat de plank volledig mis.
Gelukkig was Wim zo vriendelijk om mijn fiets mee te nemen zodat ik voetje voor voetje, op mijn nieuwe ATB-schoenen, de balk mocht misslaan.
Oh ja, die nieuwe schoenen. Ook weer zoiets. Gegarandeerd waterdicht. En daar is geen woord van gelogen. Na ongeveer een uur stonden ze vol met water en dat staan ze nu nog.
Kortom weer een enerverend tochtje met SFC Westerkwartier door de bagger. Tsjongejonge wat een bende in de bossen. Niet alleen dikke modder, maar ook veel omgewaaide bomen. Dus fiets op de nek en klimmen maar.
En dan vergeet ik nog bijna dat we allemaal hebben staan kijken hoe Wim een bandje verwisselde.
Al weer hoor ik u zeggen. Ja, al weer en hij deed daar best wel lang over.
Maar waarom Henk in Bakkeveen uitgebreid een bodemmonster ging nemen is mij niet duidelijk geworden. Ik vond de plek ook niet zo handig. We fietsten bijna over hem heen.
Heren, hartelijk dank, het zand zit nog tussen m'n kiezen.

Ik ben er wel uit.

Als het in de advocatuur helemaal niet meer wil, of ik wil het niet meer in de advocatuur, dan weet ik het wel. Ik ben er uit.

In 2009 ben ik met de fietshobby begonnen.

Eerst op de racefiets maar weldra moest er natuurlijk ook een Mountainbike of ATB worden aangeschaft. Maar ja, was dat wel wat voor mij? 

Dus eerst maar eens even speuren op Marktplaats.

Het zal wel eind 2010 geweest zijn dat ik in Haulerwijk een -in mijn ogen- strak exemplaar op de kop tikte. Honderdvijftig euro. Dat kon bruin wel trekken. Trots als een Pauw fietste ik die avond, in het donker naar huis. Enorm heb ik ervan genoten tijdens de campervakantie. Zelfs mijn eerste Ventouxbeklimming was op de Bronco. 

Maar kennelijk was het toch niet een heel goede aankoop. Niet nader te noemen Dijkridders lachten besmuikt bij het zien van mijn paarse Giant Bronco en toen ik dat jaar een georganiseerde tocht in Zevenhuizen fietste, met pakjesdrager ( Gronings voor bagagedrager) regende het opmerkingen. "Dat kon toch echt niet"

En gevoelig als ik ben voor kritiek schafte ik een moderner exemplaar aan met o.a. geveerde voorvork en twee keer zoveel versnellingen. Eerlijk gezegd ging de oude Bronco zich ook steeds weerbarstiger gedragen. Van de 21 versnellingen functioneerden er nog 9. Maar toch........

Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Alles wat er maar lost te draaien was los gehaald en verwijderd. Derailleur eraf en lekker schoon gemaakt. Ketting, tandwielen idem dito en, nadat Harko mij hier wel twintig keer op had geattendeerd, de kabeltjes vervangen. Alles eigenhandig!

Vanochtend ben ik met de Dijkridders op pad gegaan. Op mijn oude Bronco. En hij schakelde als nooit tevoren.

Ik weet het nu wel. Mocht het in de advocatuur niets worden, dan word ik fietsenmaker.

Oh ja, en mocht iemand nog belangstelling hebben voor een Haibike met 27 versnellingen, geveerde voorvork, aarzel niet en neem contact met mij op.