Spelende Kinderen

"We zijn te laat": zei ik toen ik de wijzers van de kerktoren van Tolbert zag. "We zijn te vroeg", zei Wim toen we zagen dat er zes SFC-ers voor de Poeiszmarkt op ons stonden te wachten. De toon was gezet.
Wow, maar liefst met z'n achten vanochtend en met Egbert als nieuwe aanwinst. Hij zal zich wel af en toe gevraagd hebben in wat voor ongeregeld zooitje hij terecht was gekomen.
Met Albert voorop reden we nagenoeg hetzelfde rondje als twee weken geleden.

Het was een stuk droger dat wel, maar de mannen van Cor hadden nog lang niet alle omgewaaide bomen opgeruimd. Dus regelmatig fietsaf en fietsop.
In Bakkeveen leek het wel domino. Een heel rijtje SFC-ers ging bij de beklimming van een heuveltje onderuit. Gelukkig kon ik nog net om het heuveltje heen en op de fiets blijven. Maar 10 minuten later was ik aan de beurt. Over een afstand van nog geen 500 meter nam ik tot 3x toe een bodemmonster. Oh, oh, wat hadden de heren een lol :-) Robert wilde er nog een schepje bovenop doen door de plank, van vorige keer, weer in het parcours op te nemen. Ha, dat durfde ik nu wel.
Maar in de Zuursche Duinen ging het natuurlijk weer helemaal mis. Ok, ik bleef op de fiets zitten, maar ineens was iedereen weg en fietste ik daar in m'n eentje. Geen SFC-er meer te zien, laat staan te horen. En omdat ik geen idee had waar ik heen moest heb ik nog wat extra heuveltjes genomen voordat Henk mij kwam ophalen met de mededeling dat het speelkwartier voorbij was.
En ja, toen was Wim natuurlijk weer weg want ook hij maakte zich zorgen om mijn welbevinden en was op zoek gegaan. Kortom net spelende kinderen.

Geloof het of niet, we zijn met z'n achten vertrokken en .....ook weer thuisgekomen. En alle acht met een dikke grijns op het gezicht, dat dan weer wel.