Kortom het einde van een blog over de Ventoux? Het om zeep helpen van mijn droom?
Sorry heren, dit kon ik niet over mijn kant laten gaan. Gegeven deze geschetste omstandigheden had ik nog maar één keuze.
Aangemoedigd door Lotte, Cindy, Ronald en Margrethe. Met spandoek en megafoon werd aan het begin van deze onvergetelijke dag een missie volbracht.
Om acht uur vanochtend bracht neef Ronald mij met de auto naar Bedoin, waar ik rond half negen van de parkeerplaats afpeddelde. Gelet op de extreem hoge temperaturen was het uitermate gunstig om vroeg te kunnen starten.
De Mistral die de afgelopen dagen het plateau van de Vaucluse teisterde was moe en had zich te rustte gelegd.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat het klimmen nu wel een stuk makkelijker zou gaan dan de vorige keer op de ATB tot aan Chalet Reynard en iets verder. Ik had immers behoorlijk getraind. Maar dat viel tegen. Tot aan St. Estève ging het probleemloos. Toen kwam het bos, de warmte en de vliegen. En oh, wat stapten er onderweg veel af. Dat deed de moraal geen goed. Was ik de volgende?
Maar die moraal werd weer enorm opgevijzeld wanneer de familie aan de kant van de weg werd ontdekt. Door de megafoon wist Lotte mij al op een afstand van ruim 100 meter moed in te spreken.
Al het gebrul, gejuich, de bidon wissel bij Reynard hebben er zeker aan bijgedragen dat ik na 2 uur 13 minuten met de verplichte dosering van Betablokkers! de meet mocht passeren.
Drijfnat van het zweet besefte ik mij zeer bewust hoe het plaatje er twee maanden geleden had uitgezien.
Kurkdroog met een kado van Margrethe om mijn lijf suisden Ronald en ik naar beneden. Een half uur later zaten we op het terras van Le Relais du Ventoux achter een welverdiend glas Leffe.
Ik wens alle dammers en schakers het beste.
Trouwe fan!
Filmpje
Bidonwissel bij Chalet Reynard, klik hier
Eindpunt in zicht!
Op naar de laatste bocht.
Missie volbracht
De beloning
