Test

Met de mannen van Clem

Zo, dat is best wel weer even geleden dat ik een blog plaatste.
Maar daar moet dan ook een reden voor zijn.
Vanavond is die reden er.
Dinsdagavond, is de avond voor de "snelle" groep van SFC Westerkwartier.
En vanavond durfde ik dat wel aan.
Cor en Marco zijn zich immers in de Alpen aan het voorbereiden op La Marmotte,
Henk is net terug van vakantie en Robert zit op zee, althans dat dacht ik.
Nee, vanavond moest geen probleem zijn. Het zou een lekker rustig avondje worden.

Toen ik vanavond iets voor zeven uur Robert trof voor het Sportcentrum zonk mij de moed nog niet helemaal in de schoenen.
Nee, dat gebeurde pas toen een groep onbekende renners zich onder aanvoering van Clem bij ons voegde. "Wij doen vanavond met jullie mee". En het circus werd helemaal compleet toen ook Harko zich melde.
Dit zou niet het rustige avondje worden waarop ik mij had ingesteld.
Dit was de dood of de gladiolen. Want het was duidelijk dat het hard zou gaan.

En hard ging het. Gemiddeld 35,6 km/uur. En om dat te fietsen moet je toch wel steeds zo'n 38 op de teller hebben.
"Zet dit maar niet op facebook", zei Johan. Maar ik stelde hem gerust. Op de dinsdagavond geldt er immers geen limiet.
En wat een lekker gevoel als je dan merkt dat je toch redelijk kan meekomen. Ok, ik kon maar een paar keer kort op kop, maar wat voelde het lekker.
Weinig tijd voor een goed gesprek want met dergelijke snelheden moet ik me enorm concentreren op de weg en de mannen om me heen.
En dus werden het de gladiolen.
Voor mij een nieuw record.
Heren, hartelijk dank!

Met de billen bloot

Tsja, het moet toch maar even gemeld worden.

Geen Klimmen tegen MS voor mij.

Als gevolg van de valpartij van Margrethe en dan met name daar de gevolgen van kunnen we helaas niet naar de Vaucluse afreizen. Onze vakantie is geannuleerd en daarmee ook mijn deelname aan de meervoudige beklimming.

Erg jammer allemaal, maar zoals Ma zou zeggen; "Brand is erger".

Dank voor jullie vertrouwen en de donaties.

Ik houd jullie natuurlijk wel op de hoogte van de opbrengst.

Spinning tegen MS

Wow, en dan te bedenken dat het bijna niet zou doorgaan wegens te weinig deelname.
Maar het ging door, en hoe!
Zowel het eerste als het tweede uur zo'n twintig deelnemers op de fiets.
Wat een sfeertje. Wat een enthousiasme. En wat geweldig dat we kosteloos gebruik mochten maken van de spinningzaal van Sportcentrum Leek met daarbij alle apparatuur en koffie na.
Twee schermen. Rechts een diavoorstelling met allerlei verschillende foto's van de Mont Ventoux, terwijl links de film van de beklimming vanuit Bédoin draaide.
Weer erg onder de indruk van de lessen van Yolanda en Wietse. Wat een lekkere muziek en wat een goede opbouw. Helemaal klasse en weer helemaal kapot na afloop.
Maar gelukkig was daar de taart.
Anja, haar moeder en Sarah waren aan het bakken geslagen. En dat hebben we geweten. Zowel na het eerste uur als het tweede uur was er voor de deelnemers koffie met taart.
En wat te denken van Cas en Wout? zij hadden speciaal voor Klimmen tegen MS armbandjes gemaakt. De armbandjes werden verkocht en je raadt het al; de opbrengst gaat ook naar Klimmen tegen MS. "Super gedaan mannen. Jullie hebben enorm bijgedragen aan een mooie opbrengst".
Ook natuurlijk dank aan de sponsors die niet meefietsten, maar wel wilden sponsoren.
Dank zij jullie allemaal bedraagt de opbrengst: €735,00 !!!!!

Onrust in het peloton en de muur van Anjum

Lekker makkelijk hoor. Gewoon een dubbele titel aan deze blog geven en je hebt direct voldoende stof om een verhaaltje te schrijven.

Ja, hoe begon het eigenlijk. Het begon met een eenvoudig oproepje op Facebook. Een oproep inhoudende dat een paar leden van de fietsclub een aantal andere leden zoekt om een groepje te vormen om op de zondagochtenden een lekker rondje te fietsen in een niet al te hoog tempo.
Tsja, en dat leidt tot onrust. Onrust en/of angst bij sommige dames "Je denkt toch niet dat ik met die kerels ga fietsen? Nee hoor, met vrouwen alleen is het veel gezelliger" Onrust en angst bij sommige heren "Moet ik dan alweer mijn tempo aanpassen? Moet ik dan iedere zondag appeltaart eten?" Onrust dus. Onrust in het peloton. Maar waarom? Alsof er maar in één groep met één snelheid gefietst zou mogen worden.
Het lijkt mij alleen maar prima als er wat meer opties bijkomen op de zondagochtend. Heb je op zaterdagavond zwaar getafeld, dan fiets je met een wat rustigere groep mee, heb je goede benen dan kruip je bij Cor in het wiel en heet je Wim, dan maakt het niet uit waar en hoe je fietst zolang er maar dames in het groepje zitten :-)

Maar onrust of niet, het succes was er wel. Want er stonden vanochtend zo'n twintig jongens en meisjes voor het sportcentrum. Wat een opkomst. Margrethe, Yolanda en Bianca gingen met GPS op zoek naar koffie met appeltaart maar kwamen na 70 kilometer toch enigszins teleurgesteld terug. Nergens koffie te krijgen.

De rest volgde Bonno.

Het gerucht ging dat hij kaartjes voor de boot naar Schier had geregeld. Richting Lauwersoog dus, met af en toe een windje tegen. Maar voordat Lauwersoog bereikt werd, moesten er nog wat fysieke ongemakken overwonnen worden. En dat duurt bij mannen op leeftijd soms wat langer dan vroeger. Dat kan zelfs leiden tot bijnamen als: "de Druppelaar of de Percolator". Eén van de meefietsende vrouwen wist overigens te vertellen dat zij geen last van een prostaat heeft. Kijk, dat wist ik niet en zo wordt zo'n rit ineens een educatieve tocht.
We waren overigens ook maar net op tijd. Want we zaten nog niet op de fiets of achter ons doemde het geel van een motormuis op. Albert rekende snel uit dat als wij twee minuten later waren geweest de Nederlandse schatkist 10 x €70 rijker was geweest.

Ik had toch eigenlijk wel gerekend op een kop koffie in Lauwersoog. Maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. Ook de boot ging niet door. Gewoon per fiets richting Anjum. En als je in Anjum een horecagelegenheid durft binnen te gaan, dan heb je lef. Of hoge nood. De dames kozen daar een wel heel mooie plek voor uit, halverwege de muur van Anjum. Dus iedereen van de fiets en even tijd voor een fotomomentje.


Daarna via een smal fietspad naar Dokkumer Nieuw Zijlen om vervolgens langs Kollum te schampen. Niet alleen haantjesgedrag, maar ook de hennetjes streden om het viaduct bij Eibersburen. Samen uit, samen thuis. Dus met z'n allen kwamen we heelhuids aan in Leek. Mooie rit in goed gezelschap.

Amstel Gold 2014

Het waren niet alleen de beenspieren die het te verduren kregen tijdens de laatste versie van de Amstel Gold Toereditie. Nee, het waren voornamelijk de (bij toen nog niet iedereen even ontwikkelde) kaakspieren. Tsjongejonge, wat kregen die een opdoffer, want wat was het een feestje en wat hebben we gelachen daar in Zuid Limburg.
Met grote dank aan Martijn zonder wie we Limburg misschien niet eens gehaald zouden hebben. Hij regelde hotel, busjes en een vrachtwagen waarin alle fietsen veilig en droog konden worden getransporteerd. Dit laatste ook met dank aan één van onze sponsoren Smilda Transport.

Jan en Margreeth waren al vanaf dinsdagavond in Houthem neergestreken, maar de rest verzamelde zich om 13.00 uur bij Sportcentrum Leek. De fietsen werden ingeladen en na een kop koffie vertrok het konvooi bestaande uit twee busjes, een vrachtauto en een personenauto richting Valkenburg.

Onderweg werd er natuurlijk gestopt en werd het eerste appelgebak gescoord. Vreemd genoeg waren het nu eens niet de dames die hiertoe het initiatief namen.
Dames? Mochten er ook dames mee dan?
Voor een aantal was hotel De Herberg geen onbekende pleisterplaats. Een klein hotel met niet al te veel kamers. Maar met het bijplaatsen van een aantal bedden op de kamers moest het mogelijk zijn om voor een ieder voldoende nachtrust te creeeren.
Om de volgende ochtend lekker op tijd te kunnen starten besloten we om maar direct de startnummers op te halen. Wat een drukte op het evenemententerrein. En wat een parkeertarieven! Ongelofelijk.

De snelle mannen besloten hun inschrijving om te zetten van 150 kilometer naar 200 meter waardoor er meerder groepjes gevormd konden worden waardoor een ieder de door hem of haar gewenste afstand kon afleggen.
Vervolgens terug naar het hotel waar het merendeel zich aan de pasta zette alvorens het bed werd opgezocht. Voor sommigen een kort nachtje, want de 200 km heren startten al om 7.15 uur vanuit Valkenburg.
De anderen startten wat later.
Zaterdagochtend was het droog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Of toch niet, want wat was het koud. Gelukkig voor Wim mocht hij de motorhandschoenen van Willem lenen.
De heren van de 200 zagen we pas weer nadat we de finish over waren. Zij waren al lang binnen. Aanvankelijk reden Cor, Marco, Henk en Martijn bij elkaar, maar halverwege raakte zij elkaar volledig kwijt. Henk raakte nog veel meer kwijt. Hij is nog steeds op zoek naar de Keutenberg.

De 100 kilometerdames volgden de zogenaamde Limburgse Vlaaienroute. Gelukkig konden Bonno en Freddy dit nog enigszins binnen de perken houden. Na iedere klim, waarbij Gerda zich als een volwaardig klimmer ontpopte, volgde er een evaluatie inclusief groepsknuffel en onthulde Bianca de afstand tot de volgende klim.

Margreeth, verre van fit en Yolanda volbrachten de 65 kilometer. Wat een overwinning!

Bang dat er in de 150 kilometergroep iets mis zou gaan hoefde je niet te zijn. Immers Aart was er bij. En Aart zou Aart niet zijn als hij zich niet als een fietsende moeder Theresa om het team zou bekommeren. Na iedere klim werd er op elkaar gewacht.

Aart telde op zijn vingers of iedereen er was en dan gingen we weer. Even van de fiets af voor een sanitaire stop terwijl de rest doorploegde was geen probleem. Met Aart op kop was je met een snelheid van boven de 40 km per uur zo weer terug bij het Peloton.

Genieten van de klim bij Camerig. Ruim 4,5 kilometer en als je denkt dat je boven bent volgt er nog een klim en nog één. Zij aan zij met Wietse. Beiden in het zelfde tempo. Toen nog wel. Met verbazing kijkend naar Willem Tjoelker die soepel malend op klein verzet langszij komt en langzaam maar zeker uit beeld verdwijnt. Wat kan die man fietsen.

Prima verzorgingsposten onderweg. Bananen, energydrank, wafels, reepjes en toiletten. Dat mag ook wel met zo veel duizend mannen en vrouwen op de fiets.

Op het relatief vlakke had het wel iets harder gemogen, maar bij de klimmen voelde de benen steeds wat zwaarder. Vanaf de Kruisberg moest ik meermalen naar het binnenblad en steeds vaker zag ik Wietse en Willem langszij komen. En weer dat schrikbeeld als de Keutenberg opdoemt. Henk, jongen hoe kon je die toch over het hoofd zien? Wim dacht er het zijne van en hoopte een kortere route naar de Cauberg te vinden. Jammer, niet gelukt. Maar Albert die voor de verandering eens met alle spaken in zijn achterwiel zou finishen, Hans en Johan die vandaag nergens moeite mee leek te hebben, Aart, Wietse, Willem en ik hebben het kreng toch maar weer getemd.
Ja, en dan rest er nog slechts de Cauberg. Met z'n drieën naast elkaar naar boven. Jan was al lang binnen. Terwijl wij op elkaar stonden te wachten dacht Jan dat hij achter de groep zat en probeerde hij op volle snelheid weer bij de club te komen.

En dan vlak voor de finish staan daar onze namen op het wegdek. Aangemoedigd door de inmiddels gefinishte dames en Anja en Sarah die onze namen op het wegdek hebben gekalkt rijden we onder de finishboog door. Dankzij het geweldig opvallende tenue is de groep snel compleet.

Het bier vloeit, op de foto met de rondemissen waarna in polonaise het evenemententerrein wordt verlaten. Wat een feestje.

Nog een paar kilometer op de fiets naar het hotel en dan lekker in het zonnetje genieten van een herstelbiertje. Vader en zoon Jonkman hebben dat niet nodig. Zij hebben zich inmiddels heerlijk laten masseren en zouden zo nog een rondje kunnen fietsen.

Lekker douchen en dan is het tijd voor Bbq.

Bonno en Wietse kunnen niet alleen fietsen maar ook goed vlees opwarmen maar over het worstje van Bonno lopen de meningen uiteen. Erg laat wordt het niet en om een uur of acht zitten we alweer aan het paasontbijt.

Afscheid nemen is altijd lastig en het duurt dan ook nog wel even voordat het gemotoriseerde konvooi zich in beweging zet. Richting ..............

Pien in de poot'n

Poeh, dat is wel heel lang geleden hoor, dat ik strompelend de trap af kom. Maar, dat heeft dan ook wel zo z'n reden. Na een nacht van weinig slaap, vanochtend om tien voor half zeven op het fietsje gestapt richting Sportcentrum Leek.

De Holterbergtoertocht 2014 stond op het programma. 

Het was eigenlijk mijn bedoeling om zaterdag de 100 mijl van Drenthe te fietsen maar onder druk van Margrethe werd het dus toch de Holterberg op zondag. En de Beuseberg, en de Markeloseberg en de Luttenberg en de Lemelerberg.

En dat doet nu pien in de poot'n. Zeker als het tempo dan ook nog eens lekker hoog ligt. Marco klokte gemiddeld 31,5 en mijn teller gaf gemiddeld 30,9 aan.

Na 75 kilometer koffiestop

waarna we de resterende 40 km in de regen hebben afgelegd.

Goed georganiseerde tocht, door een mooi stukje Nederland in een prima gezelschap.

Maar helaas nog geen Sallandse asperges.

Hoe anders

En dan te bedenken dat we vorig jaar, op zondag 24 maart nog geen kilometer op de weg gefietst hadden. Door de kou en het slechte weer dat voorjaar verbannen naar de garage. Naast elkaar op de tacx uren maken. De ogen gericht op de één of andere film.

Nee, dan is het dit jaar wel anders. Vorige week donderdag een mooie tocht van 160 km met Robert en Jan naar Giethoorn en terug.

Vrijdag een rondje Garnwerd met Margrethe en vandaag weer met SFC Westerkwartier op de pedalen.
Maar liefst vijf dames en twaalf heren vertrokken vanochtend om 9.30 uur vanaf het Sportcentrum. De dames keurig in het roze, de heren, op één na in het groen. Voor een enkeling blijft het moeilijk om afscheid te nemen van het op chocomel gelijkende oude tenue.

Best wel lastig hoor, wat moet je aan op zo'n dag als vandaag waarop het kwik richting de twintig graden zou gaan. Lange mouwen, korte mouwen, beenstukken, windbreaker? Wim had het goed voor elkaar. Bij het pakken van zijn fiets uit de garage griste hij nog een poetsdoek mee, die hij de hele ochtend onder zijn jasje had open gevouwen. Want het was best wel fris. Zeker in het begin.

Windje uit oostelijke richting, dus daarom ook maar die kant op beginnen. Terug wind mee is altijd prettiger dan tegen. Een mooie route uit de koker van Albert, voor velen over onbekende paden.

De eerste veertig kilometer lekker rustig aan, gezellig keuvelend. Draaiend volgens een vast patroon zodat we om beurten twee aan twee op kop reden, dan weer naast de één fietsend, dan weer naast de ander. Ideaal voor Wim die zodoende wel een keer of tien dezelfde grap kon vertellen. (Ik kende hem natuurlijk al.)

In het zicht van de hem zo bekende scheepswerven ging het mis bij Robert. Er knapte iets bij hem. Gelukkig was het maar een spaak. En met een geknapte spaak in zijn achterwiel kon hij niet meer verder, althans dat zei hij. Op eigen aandringen lieten we hem achter. Opmerkelijk dat hij eerder dan ons thuis bleek te zijn terwijl wij er de laatste twintig kilometer behoorlijk het gas op hadden.

Een korte detour door de stad lokte ons bijna naar een terras op de Grote Markt voor een lekker koud pilsje, maar het werd een bakje koffie in het Sportcentrum.

Lekker tochtje in zomerse sferen!

Klimmen tegen MS (update1)

Het begint ergens op te lijken.


Zo heb ik deze week twee busjes laten maken waarin giften voor KTMS kunnen worden gedeponeerd. Eéntje staat er op kantoor en de direct kwam het bericht van Ter Veld Tweewielers uit Zevenhuizen dat ik daar ook een busje mocht neerzetten. Dus vanmiddag direct naar Jelmer en Wilfred gereden.

En wat te denken van het volgende?
Afgelopen donderdag bestond de Odd Fellows Drie Schakels Loge no. 7, (waar ik lid van ben) 115 jaar. Dat werd groots en fantastisch gevierd. Om de consumpties te kunnen betalen moesten er muntjes gekocht worden. En de muntjes die aan het einde van de avond over waren werden gedoneerd aan KTMS. Daarvoor was zelfs een mooie poster gemaakt. Broederen, heel hartelijk dank hiervoor.

Op 10 mei a.s. organiseer ik een spinningmarathon in Sport Centrum Leek. Het idee moet nog wat nader worden uitgewerkt, maar Taco de Jong reageerde direct enthousiast. De bedoeling is een marathon van 4 uur, in de grote zaal waar dan 30 fietsen beschikbaar zijn. De jacht op instructeurs is inmiddels geopend. Wietse en Yolanda van SFC Westerkwartier reageerden direct enthousiast. Binnenkort zal ik ook anderen benaderen. Tussen de bedrijven door is er tijd voor appeltaart, die daarvoor speciaal gebakken wordt door ........(wie biedt zich aan?) En de opbrengst van de marathon gaat natuurlijk naar "Klimmen tegen MS".

Openingsweekend

Wow, wat een weekend.

Eerst de openingstocht van SFC Westerkwartier op zaterdag.

Dat er maar liefst 40 deelnemers waaronder 8 dames zouden meedoen had ik niet durven hopen.

En iedereen in het nieuwe fietstenue.

Wat een plaatje, wat een indruk.

Gezelligheid troef bij de Norgerberg, waar de uitbater direct door zijn appeltaart heen was. En toen moest het nog zondag worden.

Op de terugweg nog even langs één van de sponsoren.

Mooi rustig tempo, samen uit, samen thuis.

En voor wie het te langzaam ging?

Ach, die mocht zich vanochtend uitleven.

Marco spreek je niet tegen.

Marco gehoorzaam je.

Dus als Marco zegt: "tenminste een gemiddelde van 30, en we houden met niemand rekening", dan doe je dat.

Vlak na Zevenhuizen reed hij lek. We hadden graag rekening met hem gehouden. Maar ja, Marco spreek je niet tegen. Marco gehoorzaam je.

We keken nog één keer achterom.

Ineens wisten wij ons omring door een aantal kannibalen. Oeps! Daar ging het tempo. Omhoog en niet te zuinig ook. Tegen de wind in werd er boven de 35 km/u geknald. Maar dat was niet de bedoeling. Cor genoot zichtbaar. Eindelijk eens mannen waarmee hij zich kon meten en ook Robert leek weinig moeite te hebben. Volgen kon ik wel. Maar kop overnemen? Pffff!

Toen de wind in de rug kwam en het tempo nog eens werd opgeschroefd naar zo'n 45km/u hadden en hielden de meeste SFCers het wel voor gezien. Er werd koers gezet richting Leek waar Robert en Jan aan de koffie gingen. Listig als hij is wist Wim een ieder af te troefen bij de allesbepalende sprint om het plaatsnaam bordje Leek. Cor, Martijn, Wim, ik en de witte tornado uit Norg gingen door. Vlak voor Briltil boog Wim naar links en in Niekerk werd de witte tornado vakkundig gelost. De groenzwarte driemansformatie denderde door richting de woonplaats van Cor.

Martijn en ik waren vastbesloten om de 100 km vol te maken maar toen we ons eenmaal de koffie en gevulde koeken van Cor hadden laten smaken kwam van dit goede voornemen niets meer terecht. De wind was inmiddels behoorlijk aangetrokken en "vol tegen" buffelden we samen huiswaarts.

Het Seizoen Is Geopend!

High Pressure

Zal ik eens wat bekennen?
Een deel van de tekst van deze blog heb ik gisteren al geschreven.
En ook de titel had ik al bedacht voordat we vanochtend het avontuur aangingen.
" High Pressure".
En daarmee bedoel ik niet de 8 bar in de banden van de racefiets of de 2,5 bar in de ATB-banden. Ook doel ik daarmee niet op de druk die Hans moet hebben gevoeld; niet alleen een nieuwe fiets, maar ook nog eens een ontgroeningstocht met de Daltons. Ook heeft het niets te maken met de druk die Johan en Kees, wellicht als Newbies gevoeld hebben. Nee, het was de druk die in de nacht van vrijdag op zaterdag op een niet nader te noemen locatie op mij werd uitgeoefend door niet nader te noemen Daltons, onder eveneens niet nader te noemen omstandigheden.
Mijn plan om er vandaag met de racefiets op uit te trekken, om nu toch eindelijk eens wat kilometers te gaan maken, werd zichtbaar niet gewaardeerd. Dat kon ik volgens de heren toch echt niet maken. "Of ik wel een Dalton was", werd er zelfs gevraagd. Oeps, ik begaf me duidelijk op het randje, of misschien wel iets er over heen.
Maar ik wil zo graag. Het jeukt enorm. Dit weekend is het raceseizoen begonnen met onder andere de omloop van Vlaanderen, met Dijkridder Harko die de trainingsomloop Sleen op zijn naam weet te zetten! En mijn racefiets hangt daar maar, aan twee elastieken in de garage. Weer op de ATB?
Wim had ik vrijdag al zo ver gekregen om de geveerde voorvork om te ruilen voor het smalle zadel. Hij zou mijn redding kunnen zijn. Maar niks hoor, Wim vond het prima om vanochtend op de mountainbike te stappen.
Dus onder zware druk,high pressure, toch maar van start.
En zo vertrok op deze carnavalszondag de complete Raad van Elf van SFC Westerkwartier, voor een geweldig mooi ritje van 60 kilometer door bos, over heide, door modder en over zandpaden. Jan voorop en Robert als een soort pendelaar, dan weer van voren, dan weer van achteren.
Af en toe kraakte de kettingen en knarsten de tanden. Ook vandaag wist het zand weer overal in door te dringen. In Bakkeveen voerde Johan, die het wel erg warm had gekregen een heuse striptease act op en konden we gelukkig de koolhydraten wat aanvullen.
Na Bakkeveen nam Wim afscheid van ons ivm andere verplichtingen. Dat was jammer, want zo miste hij het treffen met de SFC dames in de Zuursche Duinen. En we weten inmiddels dat als Wim ergens vrolijk van wordt, dan zijn het vrouwen en Zuursche Duinen. Jammer joh, gemiste kans.
Na een kort onderonsje scheidden de mannen van de vrouwen. En net op het moment dat je denkt bijna thuis te zijn bedenkt de één of andere onverlaat dat het "leuk" is om over het dijkje naar Cnossen te fietsen.
Maar in een eerder bericht heb ik al geschreven dat dat helemaal niet leuk is, en niets meer met fietsen te maken heeft :-). Gelukkig dachten Albert en Hans er hetzelfde over. Gedrieën fietsten wij over het asfalt naar een punt waar we de anderen wel weer tegen zouden komen. Gelijk een goed boek liep ook dit weer anders af dan we hadden verwacht. Eind goed al goed, want met z'n allen bereikten we gezamenlijk de bebouwde kom van Leek. Dat heet: Samen Uit, Samen Thuis.
Heren, het genoegen was weer groot.
Maar volgende week, dan moeten jullie er aan geloven.
Dan fietsen we de openingstocht van SFC Westerkwartier. En dat doen we dus gewoon op de RACEFIETS.

Appeltaart & Appelscha

Weer niet gelukt. Wat is dat toch. Had me heilig voorgenomen om deze zondag eindelijk weer eens een duurrit van tenminste drie uur vol te maken. Maar nee hoor, wat is dat toch. Het komt er gewoon niet van. 

Vandaag waren het de wind, de regen en het appelgebak in Appelscha die ons anders deden besluiten. Dat moet toch anders als ik straks tenminste drie keer de Ventoux op wil. Maar goed dat duurt gelukkig nog even.

Deze week ook nog twee keer in het sportcentrum en 1x op de tacx in de garage bezig geweest. Dus om nu te zeggen dat ik er echt een potje van maak is ook niet juist.

Het wordt tijd voor de racefiets. Dan komen de kilometers ook wel weer.

Klimmen tegen MS

Ja hoor, ik ben er weer bij.
Vanochtend ingeschreven!
En als de beentjes goed zijn misschien ook nog een vierde klim.
Als je zo je hobby mag combineren met een goed doel, dan ben je een bofkont!

In 2012 maar liefst € 2.270,00 bijeen mogen fietsen. Wow, wat een succes was dat. Nu maar eens plannen gaan bedenken hoe we de sponsorpot in 2014 gevuld gaan krijgen.
Ik heb er zin in!

Stilstand is achteruitgang

Dus vanochtend toch maar even op de fiets.
Niet om 09.00 uur met de Daltons, maar een uurtje later met een niet fitte Wim.
Even twee uurtjes over verharde wegen, maar wel met straffe wind.
Was goed te doen.

Koude voeten

Brrr. De thermometer gaf vanochtend -6 celsius aan en de Dijklaan was bedekt met een nare sneeuwlaag. Nee, niet zo'n mooi zacht, vers pak, maar een harde, klonterige, vastgevroren laag. Glad dus, en geen weer om er op de fiets op uit te trekken. Facebook en Whatsapp lieten zien dat de Daltons geen risico wilden lopen en opteerden voor een spinningles bij Ineke in het Sportcentrum.
Slechts een enkele, eigenwijze, Dijkridder dacht het beter te weten, notabene zonder helm. Drieëndertig minuten later was ook hij weer terug.

De beslissing om niet op de fiets te stappen had ik gisteren al genomen. De post bezorgde namelijk een stuurhouder en een dongle zodat ik mijn Tacx kan aansturen via mijn Ipad. En dat wilde ik even uitproberen. Dat ziet er dan zo uit.

Het programma is veel minder uitgebreid dan het programma op de laptop. Maar nadeel van de laptop is dat je die eerst moet afsluiten, mee moet nemen naar de garage, weer moet opstarten, de fietscomputer, hartslagband en de tacx moet koppelen etc. Met de Ipad ben je zo klaar, en je hebt hem mooi voor je op het stuur gemonteerd.
Onbegrijpelijk is wel dat de dongle, dat is het zendertje dat de gegevens van en naar de Ipad stuurt, nog een oude Ipad aansluiting heeft. Dus moet je weer een verloopstekker aanschaffen. Kostens € 30,00. Ja, ja, meneer Apple weet van rekenen. Hieronder de zwarte dongle en het witte verloopstekkertje.
Het aardige van de dongle is wel weer dat je die op je Iphone kunt aansluiten en je dus je buiten trainingen inclusief hartslag in beeld kunt brengen via gratis programmaatjes (apps) zoals Endomondo en Sportstracker.

De software op de Ipad werkt nog niet helemaal vlekkeloos maar de foutjes zullen er wel via een update uitgehaald worden. Voorlopig ben ik dik tevreden. Een duidelijke weergave van wat je aan het doen bent.
Maar helaas geen oplossing voor m'n koude voeten.

Epke

Doe je even een paar weken niet mee, dan rijden die mannen ineens een stuk harder.
Goedemorgen heren, kan het even wat minder? Direct bij het sportcentrum ging het gas er al op en al voor Bakkeveen moest ik notabene lossen. En dat was toch echt niet de bedoeling. Fietsen maakt nederig.
Zo nederig zelfs dat ik de heren voorstelde om zonder mij verder te gaan zodat ik zou kunnen vervolgen met een rustige duurtraining. Maar nee hoor, zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Samen uit samen thuis werd er gebruld. En in plaats van achteraan "aan het elastiek" moest ik voorop om het tempo aan te geven. Het werd dan ook een pittig ritje.

Zo langzamerhand kennen we de paadjes in de omgeving wel. Maar saai wordt het niet. Dat heeft meerdere oorzaken. Onderweg wordt er namelijk veel aan kennisoverdracht gedaan. Zo werd vanochtend veel aandacht besteed aan de mier in al haar facetten. Fascinerend hoor, wat je allemaal wel niet met zo,n beestje kunt doen. Maar, je moet wel goede ogen hebben.

Een andere reden is gelegen in het feit dat er iedere week een speciale hindernis in de route wordt opgenomen. Een aantal weken geleden stond de evenwichtsbalk op het programma, vandaag de waterbak.

Maar ook de waterbak werd probleemloos genomen. Het gerucht gaat dat volgende week de dubbele oxer in het parcours opgenomen wordt.

Zoals de foto laat zien was het bij tijd en wijle een smerige boel in het bos en over de valpartijen zullen we het maar niet hebben. Daar wordt het thuisfront namelijk een beetje nerveus van. Nou ja, vooruit, ééntje dan. Het laatste deel van de route liep door het bos van Roden. Zo dichtbij en toch voor mij onbekend. Ook daar af en toe een dikke modderprut. Met een beetje sturen kom je daar meestal nog wel langs. Henk dacht daar anders over. Vol overgave stuurde hij met een noodvaart zijn stalen ros de dikke prut in. Maar nog voor dat zijn fiets de grond raakte vloog hij, als ware hij Epke Zonderland door de lucht al eindigend in een perfecte landing. Jammer Henk, we krijgen eerst nog de winterspelen.

Iets over negenen vanochtend vertrokken de Daltons vanaf Sportcentrum Leek. Vijf minuten later vertrok buurman Harko op de racefiets. Patrick, Klaas en Freek zouden om 9.45 uur vertrekken. Dus bleef er voor ons nog maar één optie over. Wim en ik vertrokken om 9.30 uur. Wim heeft toch nog wat last van zijn nek na de valpartij van drie weken geleden en ik voelde er na het debacle van vorige week (ik kreeg mijn hartslag niet omhoog en kwam geen meter vooruit) niets voor om ook nog eens de hoon van de Daltons op mij neer te laten dalen. Low profile dus. Even op zoek naar het zelfvertrouwen. Op mijn oude mountainbike, en met het stellige voornemen om ieder uur wat te eten. Best wel wat gespannen ook. Zou het vandaag weer zo waardeloos gaan als vorige week? Ja,ja, fietsen is ontspanning dacht ik al koersend naar het Hoornse meer.
Wat een drukte. Half Groningen had kennelijk de hardloopschoenen aangetrokken.

Een man, voorover gebogen op een bankje aan het Paterswoldermeer, krabbelend in een notiteboekje verplaatste mijn gedachten even naar mijn voorgenomen Italië-avontuur. Verwantschap?

Toen Wim na een uurtje zei dat hij aan zijn benen kon merken dat ik weer de oude was wist ik genoeg.
Wat een weertje, wat een zonnetje. Nauwelijks boven nul maar volop genieten. Wat zeiden de Klisjeemannetjes ook al weer in 1977? "Fysiek is altijd psychisch".
En dat zelfs over temperatuurbeleving te twisten valt, zagen wij onderweg.

Ietwat vreemd keek Wim vanonder zijn -met plakband bij elkaar gehouden- fietshelm op toen ik zijn instructie om even voorbij het viaduct van Haren rechtsaf te slaan negeerde. "Volg mij", brulde ik. En Wim volgde.
Wim fietste over paadjes en weggetjes waar hij nog nooit was geweest. Eindelijk kreeg ook hij het euforische gevoel dat hij zo vaak bij ons had weten op te wekken wanneer hij ons oog in oog had gebracht met een stukje mooi natuur.
Van Paviljoen Sassenhein (als we straks niet meer kunnen fietsen worden wij daar lid van de visvereniging), via Glimmen, Noordlaren en Midlaren naar Paviljoen Meerzicht.

Genieten van het uitzicht, de kleuren en elkaars verhalen. Weinig wind, maar toch voldoende om ons het gevoel te geven serieus gewerkt te hebben. Bijna 70 kilometer met een gemiddelde hartslag. Als dat geen mooie duurtraining is?