Al meerdere keren had ik mij voor deze tocht ingeschreven, maar steeds had ik verstek laten gaan. Dit jaar had ik mij niet ingeschreven en ging ik dus wel. Het kan vreemd lopen.
Het scheelde overigens maar weinig of de griep had roet in het eten gegooid. Maar gelukkig, de koorts was dinsdag geweken. Dus alleen met veel gehoest en geproest kon ik afgelopen vrijdag met Wim afreizen in zuidelijke richting. Freek reed met vrouw en kinderen en Aart reisde op eigen gelegenheid.
De weersvoorspellingen waren gunstig maar kwamen naar mijn idee niet helemaal uit. Met name de bij tijd en wijle krachtige wind deed de temperatuur niet veel goeds. Best wel spannend. Hoe zou het gaan?
Het ging goed. Dat merkte ik al bij de eerste beklimming, de Geulhemmerberg. Ik kon goed doseren zodat mijn hartslag rond de 130/140 bleef. Na de Geulhemmerberg volgde de Bemelerberg. Een oude bekende, want die hebben Margrethe en ik de afgelopen vakantie ook gereden.
Helaas kreeg Wim problemen met het materiaal. Zijn eigenhandig vervangen ketting sprong over. Regelmatig stonden we aan de kant van de weg. Bij de plaatselijke fietsenmaker te Banholt werd de ketting uiteindelijk vervangen, maar dat kostte allemaal wel erg veel tijd zonder dat we in een behoorlijk ritme kwamen. Na een kleine drie uur hadden we slechts 44 kilometer op de teller staan.
Ook de verzorgingsposten kostten erg veel tijd. Met de fiets in de hand liep je als slachtvee langs standjes met eten en sportdrank. Aan voedsel en drinken geen gebrek. Maar het duurde wel erg lang voordat je weer verder kon.
De Loorberg op en de Gulpenerberg af. Daarna kon er echt geklommen worden. Onder de indruk was ik van Camerig. Nooit geweten dat we in Nederland zo'n lange beklimming hadden. De klim kent een viertal stijgende delen, eerst circa 1100 meter omhoog (maximum 9%) tot circa 200 meter hoogte, dan circa 300 meter vlak, daarna 200 meter klimmen (maximum 8%) tot circa 212 meter hoogte, direct gevolgd door 300 meter afdalen naar 200 meter hoogte. Nu 600 meter klimmen (maximum 9%) gevolgd door 300 meter vlak en 200 meter licht dalend tot circa 209 meter hoogte, tot slot 600 meter klimmen naar de top op 260 meter hoogte (maximum 7%). Volgens de COTACOL is dit de zwaarste klim van Nederland, maar ik had er niet veel moeite mee. Ik zat in een soort flow. Alles liep gewoon lekker.
Bij de beklimming van de Kruisberg moesten we even van de fiets af. De weg werd geblokkeerd door een ambulance.
Maar het lukte om halverwege de helling vanuit stilstand de pedalen weer rond te krijgen.
Hierna de Eyserbosweg. Ik begon nu toch wel het één en ander te voelen. Tot dat moment had ik nog geen gebruik gemaakt van mijn binnenblad (triple), maar dat zou nu anders worden. Halverwege de pittige klim merkte ik echter dat ik de ketting niet op het binnenste blad kon krijgen. Uit het zadel en in een soort van slowmotion lukte het om op het middelste blad naar boven te stampen.
Na de Eyserbosweg nam ik voor korte tijd afscheid van de andere Dijkridders. Zij vonden het mooi geweest en vertrouwden mij de Fromberg en de Keutenberg toe. Wat een vervelende pukkels zo in het slot van de tocht. De Keutenberg blijft voor mij de lastigste beklimming in Nederland. Voordat de beklimming begon stopte ik even om handmatig de ketting op het binnenste blad te leggen. De moed vergaat je bijna als je naar boven kijkt. Eén lint van fietsshirts, die nauwelijks vooruit lijken te komen. En dat klopt ook wel, want het merendeel van de deelnemers moet van de fiets af en loopt aan de rechterkant van de smalle weg omhoog. Links is dan nog een smal strookje over waarover al fietsend de route naar boven kan worden afgelegd. Af en toe vloekend en tierend als je voorganger dreigt af te stappen en jou ook met stilstand dreigt. De steilste helling van Nederland
Na de Keutenberg zou de Cauberg een verademing moeten zijn. Maar wat een tegenvaller. Door de enorme drukte was het stapvoets filerijden en de laatste 500 meter voor de verderop gelegen finish moesten lopend worden afgelegd. Daar deed ik wel twintig minuten over! Dat temperde de feestvreugde enigzins. Waarschijnlijk lag dit ook wel aan onze vertraging in de eerste uren. Daardoor kwamen we nu gelijktijdig met de grote meute aan. Wim en Freek bleken kort voor mij de streep over gewandeld te zijn en dus konden we gedrieën terug fietsen naar het hotel waar wij het Gulpener bier goed lieten smaecken. En de Dijkridders zouden de Dijkridders niet zijn als er niet ordentelijk gedineerd zou worden.
En wat een weertje. Het werd een mooi tochtje van 75 km met een gemiddelde van 28,4 km per uur. Volgens mij wel voor herhaling vatbaar.
