Geen appeltaart

Eindelijk weer eens vijf Dijkridders op pad. Dat is lang geleden. Zo rond half tien werd er veel "geappt". Gaan we wel of niet. Volgens de drie uurs voorspelling van buienradar zou het na tien uur droog blijven. Volgens de twee-uurs voorspelling zouden er echter nog een paar fikse buien komen.

We lieten ons door de drie uurs voorspelling leiden en vertrokken met zes man van de Dijklaan. Vijf dijkridders, zelfs Harko was van de partij, aangevuld met Klaas en in Zevenhuizen haakte Xander, de broer van PdP, aan.

De twee-uurs voorspelling bleek de juiste en weldra spoelde het van alle kanten, aangemoedigd door een pittige wind, die af en toe tot stormachtig aantrok. Het bos in leek de enige juiste optie. Daar bleef je nog een beetje droog en had de wind geen vrij spel. Dus daarom maar een tweede rondje door het Bremerbosje.

Klaas had zich overal op voorbereid en fietste al spoedig als een grote roze condoom rond. Harko vond het al snel welletjes en keerde als eerste om, spoedig gevolgd door de broers dP. Jammer, volgens mij waren zij het die over de appeltaart waren begonnen. Wim, Freek, Klaas en ondergetekende wilden zich natuurlijk niet laten kennen en gingen door. Nat waren we al en het ging er alleen nog maar om om niet koud te worden.

Lekker rustig hoor met zulk herfstweer over de hei in Bakkeveen. Helemaal geen last van wandelaars. Wel van blubber en zand waardoor de remmen van Freek vastliepen. 

Wim en ik hadden ons stellig voorgenomen om niet voorop te gaan fietsen maar rustig te volgen. Want ja, nu we eindelijk weer mee mochten wilden we dat natuurlijk niet verstiren. Dat was niet moeilijk want Klaas had er duidelijk zin in om dit wel te doen. Het op kop rijden bedoel ik dan. Waar hij op het onverharde en zeker op de heuveltjes de nodige moeite had zette hij op het vlakke een snelheid neer waar we ons over verbaasden. En de manier waarop hij de bochten neemt was zelfs voor Wim te veel. Hij vroeg zich af of Klaas soms motor rijdt en  adviseerde Hem om het rustiger aan te doen. En als Wim anderen gaat adviseren, dan weet je dat het om hem zelf gaat.

Bij de Freulevijver brak de zon door. Klaas wilde via Coendersborg terug en mocht daarom voorop.

Dat was een foute beslissing.

Weldra verzonken wij in een ware modderpoel waar bijna geen uitkomen van was.

Het laatste stukje terug over 't Pad. Zo dicht bij huis en toch voor een aantal voor ons volkomen onbekend. 't Pad is de oudste verbindingsweg tussen Tolbert en Marum en een waanzinnig mooi stukje Westerkwartier. 

Helaas kreeg Klaas vlak voor Tolbert nog een lekke band en moest het laatste stukje lopend worden afgelegd.

Lekker rustig ritje in goed gezelschap. Maar geen appelgebak. 

En toch is het raar

Welnu, daar wast-ie-dan vanochtend.
De Ronostrand Bike-Life- veldtoertocht 2013.
Een ATB (mountainbike) tocht van 25-40 of 55 kilometer.
En eigenlijk is zo'n ATB tocht door het bos en over hei zo veel leuker en mooier dan het fietsen op de weg.
Maar .....ik kan het niet. Op de weg kan ik inmiddels redelijk uit de wielen maar in het oerwoud?
En dat ontlokte bij Wim, die veelvuldig op mij moest wachten dan ook vaak de woorden: En toch is het raar.

De angst om te vallen wordt minder, want het vallen went (slechts drie keer lag ik vandaag naast de fiets :-)), het sturen gaat wat beter (denk ik :-)) maar ik kom onvoldoende vooruit op het onverharde terwijl de hartslagmeter laat zien dat ik toch echt m'n best doe. Een gemiddelde van 133 en een maximum van 170 is voor een bêtablokkeraar niet niks. Zodra het onverharde plaatsmaakt voor asfalt, ja, dan is er niks aan de hand.

Maar na afloop, toch weer dik tevreden, want we hebben het toch maar weer gedaan terwijl ik er best wel wat tegenop zag. De 55 kilometer die er 53 bleken te zijn.
Mooi op tijd vertrokken maar binnen tien kilometer door diezelfde tijd ingehaald.
Wim reed lek, iets dat zelden voorkomt.

Gelukkig bleek dit de enige pech te zijn. Bij tijd en wijle was het parcours behoorlijk technisch zoals vlak voor de verzorgingspost in Norg. Wim slaagde er daar dus onnodig in nog een reservebandje te scoren. Maar ja, hij heeft de oorlog nog meegemaakt en dan doe je dat soort dingen.

Behoorlijk onder de modder, genoten we bij de finish van een lekkere kop kippensoep.

En toch is het raar.

Padde(n)stoele(n)tocht

Het ATBseizoen is nu echt begonnen. Althans voor mij dan. De racer heeft zijn onderhoudsbeurtje gehad en mag nu van een welverdiende winterslaap genieten. Mocht ik nog een keertje de weg op willen, dan kan ik altijd nog de Canondale pakken.
Maar liefst twee keer deze week op de ATB. Op donderdagavond met Wim het donker in en vanochtend met Albert en Wim de bossen in. Even leek het erop dat zich nog een aantal Dijkridders bij ons zouden voegen, maar bij nader inzien durfden zij dit nog niet aan. Hopelijk een volgende keer.

Nu dacht ik toch echt dat Wim de omgeving op zijn duimpje kende. Maar dan ken je Albert nog niet. Als reisleider stuurde hij ons over paadjes, zo dichtbij huis, die zelfs Wim niet kende. De heren, beiden in het Westerkwartier opgegroeid hadden elkaar al snel gevonden. Wist Wim wie er in een bepaalde boerderij woonde, dan wist Albert te vertellen dat die persoon al minstens twintig jaar geleden was overleden. En dat waren er nogal wat. Gelukkig ging dat in een voor mij onverstaanbaar toaltje dus echt veel last had ik er niet van.

Veel onverhard. De bekende bosjes, Coendersbos, Nanninga's Bos, Harensche Bos, Bakkeveenster duinen, Bremer Bos en het parkje in Zevenhuizen maar toch weer onbekende paadjes. Omdat ATB-en niet mij sterkste kant is moest ik er af en toe behoorlijk aan trekken. Maar .....daar word je groot en sterk van :-) Een paar keer op m'n muil in het mulle zand maar ook dat mocht de pret niet drukken.
Mooie tocht, mooie natuur en weer veel gelachen. En wat een paddenstoelen....... Vanmiddag zijn Margrethe en ik nog even teruggegaan. ....om een paar plaatjes te maken.