zondag 30 december 2012
Jaaroverzicht 2012
De laatste rit van het jaar zit er op. Vanochtend trokken Wim en ik eropuit voor een rondje sierfietsen. Dat was gezien onze beider staat van gezondheid het maximaal haalbare.
Zoals een goede Blogger betaamt, is het dus nu tijd voor een jaaroverzicht.
En wat een bijzonder fietsjaar was het. In januari bestonden er nog geen plannen, maar daar kwam snel verandering in.
Eind maart deden Paul, Margrethe en ondergetekende mee aan Spinning voor KWF, en ook de maanden daarna stonden in het teken van het goede doel. Op 18 mei 2012 beklom ik als deelnemer aan de actie "Klimmen tegen MS" maar liefst drie keer de Mont Ventoux en werd ik de eerste Leekster Cinglé, nr 4064. Letterlijk het hoogtepunt van dit jaar.
Maar er waren er meer. De fietstocht naar Venetië was natuurlijk overweldigend. Ruim 1600 kilometer sierrfietsen. Wow wat een vakantie.
Maar ook dichter bij huis was er veel te beleven. Maar liefst vijf dijkridders reden de Pieter Weening Classic, en hoe! Dankzij Harko waren we continu op kop van een aardig peloton te bewonderen. Aart was weer uit het Hilversumse overgekomen.
Met neef Ronald en zijn schoonvader fietste ik de Gerrie Kneetemann Classic, met een waanzinnige tijdrit als finish.
En natuurlijk mogen de zondagochtendprikkels niet in het overzicht ontbreken. Een loutering, niet alleen voor het lichaam maar ook voor de geest. Misschien uiteindelijk ook dit jaar weer het eigenlijke hoogtepunt.
De teller staat op 6481,25 km.
Ik wens iedereen een mooi nieuw fietsjaar toe!
zondag 16 december 2012
Elfstedenkoorts?
Wat een baggerweer vanochtend.
Dus niet op de fiets de buitenlucht in.
Lekker binnen gebleven en me uit kunnen leven op de spinningbike.
En passant nog ingeschreven voor de Elfstedentocht.
Nee, niet op de schaats. Ondanks mijn lesjes in Kardinge zit dat er nog niet in.
Het wordt dus op de fiets.
Wie gaat er mee?
zaterdag 8 december 2012
de eerste sneeuw
De eerste sneeuw mag je niet aan je voorbij laten gaan. Dus trotseerden Wim en ik de strenge koude van vanochtend. Jemig de pemig. Minus 10. Dat was lang geleden. Maar gelukkig was de gevoelstemperatuur niet lager.
Crisis voor de kast. Wat trekken we aan. Ik moest nog ergens een lange onderbroek hebben. Maar waar?
Twee ondershirts, een fietsshirt en m'n fietsjack, twee paar handschoenen en een bivakmuts bleken voldoende. Een dunne bivakmuts, die onder mijn helm paste. En dat was maar goed ook. Twee keer zou ik uitermate onelegant onderuit gaan, waarvan de tweede keer "plat op de bek". Nee, niet in het bos of op de heide, maar op de niet gestrooide en tot ijsbaan verworden asfaltweggetjes. Edoch maakt u zich geen zorgen, de zwelling die ik vanuit mijn linkeroog waarneem lijkt al weer wat af te nemen. Mijn zelfvertrouwen dreigde echter wel een forse deuk op te lopen. Gelukkig bleek Wim solidair, want tijdens mijn laatste val zag ik nog net hoe ook hij de verhouding asfalt-ijslaag op klomphoogte onderzocht.
De Pingo's.
In het bos en over de heide was het goed te doen. Jawel, het waren weer de bekende paden. Maar oh, wat was het mooi. Bakkeveen, Duurswaldmerheide met zijn Pingo's en natuurlijk De Fameuze Freulevijver. De dame lag er deze keer wel erg mooi bij op de weg terug. En als kadootje ook nog eens drie dartelende reebiefstukjes.
woensdag 12 september 2012
Met een rechte rug de winter door
Je weet maar nooit wat de uitkomst van de verkiezingen zal zijn. Welke rare maatregelen staan ons vanaf morgen te wachten? Stel je voor een extra BTW heffing over nieuwe fietsen. Brrrrrr, het zou zo maar kunnen.
Dus vanmiddag nog maar even langs Wagenaar gereden ( met de auto) en een winterfietsje gekocht.
Geen dunne bandjes, degelijke schijfremmen en met rechte rug de winter door. Vrijdag ophalen en dan van het weekend even uitproberen?
Laten we het hopen want inmiddels hebben de griepbeestjes bezit genomen van mijn longen en luchtwegen.
Maar goed. Dit is hem:
- Posted using BlogPress from my iPad
Dus vanmiddag nog maar even langs Wagenaar gereden ( met de auto) en een winterfietsje gekocht.
Geen dunne bandjes, degelijke schijfremmen en met rechte rug de winter door. Vrijdag ophalen en dan van het weekend even uitproberen?
Laten we het hopen want inmiddels hebben de griepbeestjes bezit genomen van mijn longen en luchtwegen.
Maar goed. Dit is hem:
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag 9 september 2012
Kippenvelmomentje
Vandaag stond de Gerrie Knetemann Classic op het programma. Met start en finish in het Olympisch stadion in Amsterdam. Let wel niet bij, maar IN het stadion! En als je daar een rondje mag draaien bij vertrek, en een rondje bij aankomst dan heb je twee kippenvelmomenten te pakken.
OK, de tribunes waren leeg, maar als je daar fietst kun je niet anders dan omhoog kijken. Wat een stadion. En niet alleen van binnen. De buitenkant is minstens net zo mooi!
Een mooie route. De Bosbaan in Amsterdam, de Loosdrechtse en Vinkeveense plassen. Super weer en dito gezelschap in de vorm van neef Ronald en zijn schoonvader Wim.
Tsja en natuurlijk was ook Aart, van de partij. Op de motorfiets, dat dan weer wel. Met z'n vieren hebben we een bakkie koffie bij Pa en Ma gehaald, en ook dat was weer reuze gezellig.
Door Aart werd ik mede namens Angèle nog verrast met een mooi Tshirt van mijn meervoudige beklimming van de Mont Ventoux.
Ik had mij ingesteld op een tempo van 25 km/ uur, maar de snelheidsmeter is nauwelijks onder de 30 geweest.
Het ging allemaal erg makkelijk en zelfs mijn hartslag ging weer eens wat omhoog. Nu besef ik dat dit komt omdat ik vanochtend om vijf uur vergeten ben mijn bètablokkers in te nemen :-)
Na 115 km en dus met de nodige pijn in de benen mochten we ook nog even los voor een individuele tijdrit op de wielerbaan van Sloten. Ben benieuwd naar de tijd. Die wordt nog gepubliceerd op de site van de Knetemann Classic. Wel lullig was dat ze je door de aanwezigheid van een electronisch tijdregistratie doen geloven dat je gefinisht bent terwijl je daarna nog een pukkel op moet.
OK, hij zat in het plastic. Maar het biertje na afloop smaakte voortreffelijk.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag 2 september 2012
zaterdag 28 juli 2012
Dijkridders controleren koers
Wat een geweldig gezicht. Maar liefst vijf Dijkriddershirts vanochtend in de Pieter Weening Classic. Ik kan me niet heugen hoelang het geleden is dat we vijf man sterk op pad gingen.
En wat een pech voor de Dijkridders die de rit niet aandurfden en voor de TFCers die vanochtend vroeg op de verkeerde buienradar hebben gekeken. Had toch naar Wim geluisterd. Wim had vorige week al gezegd dat het droog zou zijn. En als Wim iets zegt, dan is het ook zo. Wim had overigens verzwegen dat het zonnetje ook nog zou gaan schijnen. Hij wilde ons klaarblijkelijk verrassen. En dat is gelukt.
De Pieter Weening Classic is verworden tot een heuse traditie voor de Dijkridders die voor de derde keer deelnamen. Zonder Pieter Weening tekort te willen doen hebben wij wel een eigen naam aan deze tocht verbonden. Al vanaf onze eerste deelname spreken wij over "Harko's lekke banden tocht, ook wel de HLBT.
En Harko zou Harko niet zijn als hij met de traditie zou breken. Dus even voor Bakkeveen ging onze kopman lek.
Eigenlijk reden wij vandaag met twee kopmannen. Aart uit Hilversum was, wanneer hij niet iets vaags met zijn schoenen aan het doen was, schouder aan schouder met Harko te zien. Heel af en toe mochten Freek, Wim en ondergetekende het ook even proberen. Heel even maar dan moesten wij ons weer achter de heren begeven.
Het tempo lag voortdurend rond de 32 à 33 kilometer per uur en regelmatig slokten we andere groepjes op die aan ons vast kleefden.
Ik denk dat we op een gegeven moment wel 40 of 50 man achter ons hadden. Een heel peloton met de Dijkridderstrein continu vooraan. Het was echt zo'n Tour de France beeld: team Sky voorop. De Dijkridders controleerden de koers.
In Donkerbroek trakteerde onze kopman op koffie met appeltaart. Een dubbel groots gebaar want zelf was hij liever zonder pauze doorgereden.
Kort daarna, vlak voor Bakkeveen ging hij dus lek.
In Bakkeveen sloten de twee TFCers Robert en Petrick, die we in Donkerbroek al hadden gesproken zich bij ons aan. Dat bracht het aantal TFCers op 4. Want Freek en ik zijn beiden ook lid van TFC Westerkwartier.
Met z'n zevenen stampten we onverminderd door. Even liet ik mij naar achteren zakken en zag toen 4 Dijkriddershirts en 2 TFC shirts. Een werkelijk mooie aanblik. Een goed gevoel.
Ook dit selecte gezelschap breidde zich uit.
Kort voor Surhuisterveen werden we ingehaald door een minder select gezelschap. Tijd voor Harko om ons vaarwel te zeggen. Weg was hij. Onverdroten joegen de overige Dijkridders voort. Kort voor de finish reden Freek en Wim rechtdoor, waar we rechtsaf hadden gemoeten. "Blijven we wachten op de langzame Dijkridders, of gaan we door" werd er geroepen. Ze gingen door. Ik zag de rug van Aart voor mij verstrakken en kneep zelf mijn remmen in. Freek was al in aantocht. Wim kort daarachter. Aanhaken. Ik trok aan. Aart trok voor mij aan en het Dijkridderstreintje denderde overal langs.
Na afloop natuurlijk nog even gezellig keuvelen met de Robert en Petrick terwijl onze PRman Wim de pers te woord stond. Lou Bandy is alive.
100 kilometer met een gemiddelde van 31,4.
Volgens mij een Dijkriddersrecord en wat mij betreft het Dijkriddershoogtepunt van dit jaar.
Heren, ik heb enorm genoten. Wat een leuke dag.
Dank!
- Posted using BlogPress from my iPad
En wat een pech voor de Dijkridders die de rit niet aandurfden en voor de TFCers die vanochtend vroeg op de verkeerde buienradar hebben gekeken. Had toch naar Wim geluisterd. Wim had vorige week al gezegd dat het droog zou zijn. En als Wim iets zegt, dan is het ook zo. Wim had overigens verzwegen dat het zonnetje ook nog zou gaan schijnen. Hij wilde ons klaarblijkelijk verrassen. En dat is gelukt.
De Pieter Weening Classic is verworden tot een heuse traditie voor de Dijkridders die voor de derde keer deelnamen. Zonder Pieter Weening tekort te willen doen hebben wij wel een eigen naam aan deze tocht verbonden. Al vanaf onze eerste deelname spreken wij over "Harko's lekke banden tocht, ook wel de HLBT.
En Harko zou Harko niet zijn als hij met de traditie zou breken. Dus even voor Bakkeveen ging onze kopman lek.
Eigenlijk reden wij vandaag met twee kopmannen. Aart uit Hilversum was, wanneer hij niet iets vaags met zijn schoenen aan het doen was, schouder aan schouder met Harko te zien. Heel af en toe mochten Freek, Wim en ondergetekende het ook even proberen. Heel even maar dan moesten wij ons weer achter de heren begeven.
Het tempo lag voortdurend rond de 32 à 33 kilometer per uur en regelmatig slokten we andere groepjes op die aan ons vast kleefden.
Ik denk dat we op een gegeven moment wel 40 of 50 man achter ons hadden. Een heel peloton met de Dijkridderstrein continu vooraan. Het was echt zo'n Tour de France beeld: team Sky voorop. De Dijkridders controleerden de koers.
In Donkerbroek trakteerde onze kopman op koffie met appeltaart. Een dubbel groots gebaar want zelf was hij liever zonder pauze doorgereden.
Kort daarna, vlak voor Bakkeveen ging hij dus lek.
In Bakkeveen sloten de twee TFCers Robert en Petrick, die we in Donkerbroek al hadden gesproken zich bij ons aan. Dat bracht het aantal TFCers op 4. Want Freek en ik zijn beiden ook lid van TFC Westerkwartier.
Met z'n zevenen stampten we onverminderd door. Even liet ik mij naar achteren zakken en zag toen 4 Dijkriddershirts en 2 TFC shirts. Een werkelijk mooie aanblik. Een goed gevoel.
Ook dit selecte gezelschap breidde zich uit.
Kort voor Surhuisterveen werden we ingehaald door een minder select gezelschap. Tijd voor Harko om ons vaarwel te zeggen. Weg was hij. Onverdroten joegen de overige Dijkridders voort. Kort voor de finish reden Freek en Wim rechtdoor, waar we rechtsaf hadden gemoeten. "Blijven we wachten op de langzame Dijkridders, of gaan we door" werd er geroepen. Ze gingen door. Ik zag de rug van Aart voor mij verstrakken en kneep zelf mijn remmen in. Freek was al in aantocht. Wim kort daarachter. Aanhaken. Ik trok aan. Aart trok voor mij aan en het Dijkridderstreintje denderde overal langs.
Na afloop natuurlijk nog even gezellig keuvelen met de Robert en Petrick terwijl onze PRman Wim de pers te woord stond. Lou Bandy is alive.
100 kilometer met een gemiddelde van 31,4.
Volgens mij een Dijkriddersrecord en wat mij betreft het Dijkriddershoogtepunt van dit jaar.
Heren, ik heb enorm genoten. Wat een leuke dag.
Dank!
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag 21 juli 2012
Pieter Weening Classic
vrijdag 8 juni 2012
dinsdag 5 juni 2012
Cannibale
Als ik straks om een uurtje of twaalf (middernacht) mijn bedje op zoek. Staat er zo'n 1350 kilometer zuidelijker,ergens onder aan de Mont-Ventoux een super malloot klaar. Ja, want malloot is hij al en nog veel meer. Om 0.01 uur begint Dijkridder Aart aan een schier onmogelijke opdracht. Als ik goed ben voorgelicht gingen slechts zes hem voor.
De Cannibale!!!
De zesvoudige beklimming van die smerige, maar o zo mooie, puist in de Ventoux.
Een zesvoudige beklimming op één dag langs zoveel mogelijk verschillende wegen naar de top. Dus niet alleen over de weg, maar bijv. ook op de ATB, via de route forestière. En ook vanaf Chalet Liotard door het bos naar Chalet Reynard.
Op de asfaltwegen zal Angèle hem ongetwijfeld met de koplampen van de auto bijlichten. Maar in het bos moet hij het alleen doen. Alleen met zijn dikke voet. Ja, Aart, Ventouristen moeten fietsen en niet voetballen.
Aart, het is jouw schuld dat ik twee weken geleden Cinglé ben geworden. Zonder jouw aanstekelijke verhalen en idiote ideeën had ik het bij één beklimming gehouden. Nu heb ik de top al acht keer gezien, waarvan drie keer op één dag. Ik wens je straks alle geluk van de wereld. Het zal vanacht niet helemaal donker worden want voordat ik straks naar bed ga steek ik een kaarsje voor je aan.
Bon courage!
Cinglé 4064
naschrift:
Helaas is onze dappere Dodo niet in zijn poging geslaagd.
Rugklachten noopten hem te staken.
Maar er zal ongetwijfeld een volgende poging komen.
Maar Aart zou Aart niet zijn als hij de dag niet met iets moois zou afsluiten. Want na een paar uurtjes slaap heeft hij de draad weer opgepakt en drie beklimmingen binnen 24 uur afgerond. Van Cannibale naar Cinglé. Bravo
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag 1 juni 2012
Cinglé du Mont-Ventoux
Ja hoor, nu is het pas echt officieel. Ik ben door mijn drievoudige beklimming toegelaten tot de Club des Cinglés du Mont-Ventoux. Vrij vertaald "Malloot van de Mont-Ventoux". Malloot nr 4064.
Een mooi moment om nu de racefiets even op een laag pitje te zetten en de aandacht te richten op de aanstaande fietsvakantie naar Italië.
Nog maar 8 nachtjes slapen.
maandag 28 mei 2012
Klimmen tegen MS (slot)
Op vrijdag 18 mei jl was het zo ver. Met 35 medestanders zou ik een poging ondernemen om de Mont Ventoux te beklimmen. Van alle drie de kanten wel te verstaan. Ik was goed voorbereid. Het trainingsprogramma van meester Harko had ik trouw opgevolgd. En ook was ik nog een paar kilootjes kwijtgeraakt. De hele week had ik geen druppel wijn gedronken. En dat laatste is echt een straf als je in wijnland nummero uno vertoeft.
De hele week was het stralend mooi geweest, maar toen op vrijdag om 5.00 uur de wekker ging hoorde ik het al. De wind gierde om ons huisje. Dit kon wel eens een pittig dagje worden.
Eerst met de auto naar Malaucène. Daar was het verzamelen op de grote parkeerplaats. En van daar met z'n allen naar de start. Ik was best wel gespannen. Hoe zou het gaan? Om de tijd te doden begon ik maar wat rondjes op de parking te draaien.
Weinig wind in Malaucène, maar de lucht betrok. Dat was duidelijk.
Om zeven uur stonden we klaar voor de officiële start vanuit Malaucène. "Wie het laatst boven is, is een mietje werd er gebruld". Ok, de toon was gezet.
De klim vanuit Malaucène was nieuw voor mij. Bedoin kende ik al en ook via Sault was ik al een keer met de Dijkridders naar boven gereden. Ja, met de auto was ik al eens vanaf de noordkant gekomen. Ik was toen best wel geschrokken van de ogenschijnlijke lange stukken die maar omhoog leken te gaan. Heel anders dan al die bochten in het bos vanuit Bédoin. Maar het viel me erg mee. Rustig in mijn eigen tempo, slechts heel even naast een ander. Een mooie klim met veel uitzichten.
Het werd donkerder en donkerder en zo'n kilometer onder de top vielen de eerste sputters.
Diep beneden me zag ik een aantal medestrijders in aantocht.
Op de top gekomen was het inmiddels kleddernat. De regen kwam met bakken naar beneden.
Maar, de eerste was in de pocket.
Rond het vriespunt, kleddernat en met een pittig windje werd, nadat de eerste stempel was gescoord in het restaurantje, afgedaald naar Châlet Reynard. Daar was een verzorgingspost van waaruit we prima werden voorzien van gelletjes, sportbunnetjes, reepjes, sportdrank en ....... dekens! En voor sommigen waren die echt nodig.
Margrethe, mijn steun en toeverlaat, tijdens deze kluif paraat met bananen en andere lekkernijen, ging in ons huisje op zoek naar droge handschoenen.
Volledig onderkoeld kwam ik beneden in Bédoin. Verkleumd als ik was kon ik mijn stempelkaart niet uit mijn achterzak vissen. Maar gelukkig waren ook hier supporters aanwezig die mij daarbij konden helpen.
De nieuw gemonteerde remblokjes waren door de nattigheid en mijn overtollig remmen na één afdaling tot de helft gereduceerd.
En direct ging het weer omhoog voor klim nummer 2.
Door de afdaling volkomen verkleumd kon ik zonder hulp niet eens een plas doen. Maar help was on it's way.
Voor de tweede keer kwam ik rillend boven. Met lege blaas, dat dan weer wel
Two down, one to go.
In de auto op de top was er even tijd voor omkleden. Ik was zelf tot niets in staat. Maar Margrethe slaagde er in om droge kleding aan mijn lijf te krijgen en....... Heerlijke warme handschoenen. Maar het duurde wel een kwartier voordat ik ze om mijn handen had. Maar het merendeel moest het zonder zo'n goede verzorging stellen.
Tijdens de afdaling naar Sault werd het droog. En ruim voor ik Sault naderde kwamen de eerste renners mij al weer tegemoet. Op weg naar hun laatste beklimming. Wel erg leuk zulke ontmoetingen.
Stempeltje halen bij de plaatselijke VVV en maar weer omhoog. Maar wat een verschil. De lucht brak en het zonnetje kwam te voorschijn.
Aangekomen bij Chalet Reynard bleken er nog deelnemers op weg naar Sault te moeten. Pfffff, diep respect!
Na het Chalet was het nog even afzien, maar wel met de wetenschap dat het zou lukken.
En daar was nummer 3:
De stempels waren binnen. Maar liefst 24 van de 36 deelnemers mogen zich nu officieel malloot noemen.
En voor de cardioloog die mij twee jaar geleden verzekerde dat ik nooit de Ventoux zou kunnen beklimmen nog even het volgende plaatje.
This one's for you dokter Lexis:
Nog een gezellige slotbijeenkomst waarbij we getrakteerd werden op een lekker glaasje bubbels, een mooie herinnering met persoonlijke toespraken en een mooie voorlopige opbrengst van de aktie.
En dan nog is het niet voorbij. Een warm ontvangst door de Dijkridders:
Met heel veel liefde en dank aan Margrethe, Aart en Harko. Zonder jullie was dit nooit gelukt!
Posted using BlogPress from my iPad
De hele week was het stralend mooi geweest, maar toen op vrijdag om 5.00 uur de wekker ging hoorde ik het al. De wind gierde om ons huisje. Dit kon wel eens een pittig dagje worden.
Eerst met de auto naar Malaucène. Daar was het verzamelen op de grote parkeerplaats. En van daar met z'n allen naar de start. Ik was best wel gespannen. Hoe zou het gaan? Om de tijd te doden begon ik maar wat rondjes op de parking te draaien.
Weinig wind in Malaucène, maar de lucht betrok. Dat was duidelijk.
Om zeven uur stonden we klaar voor de officiële start vanuit Malaucène. "Wie het laatst boven is, is een mietje werd er gebruld". Ok, de toon was gezet.
De klim vanuit Malaucène was nieuw voor mij. Bedoin kende ik al en ook via Sault was ik al een keer met de Dijkridders naar boven gereden. Ja, met de auto was ik al eens vanaf de noordkant gekomen. Ik was toen best wel geschrokken van de ogenschijnlijke lange stukken die maar omhoog leken te gaan. Heel anders dan al die bochten in het bos vanuit Bédoin. Maar het viel me erg mee. Rustig in mijn eigen tempo, slechts heel even naast een ander. Een mooie klim met veel uitzichten.
Het werd donkerder en donkerder en zo'n kilometer onder de top vielen de eerste sputters.
Diep beneden me zag ik een aantal medestrijders in aantocht.
Op de top gekomen was het inmiddels kleddernat. De regen kwam met bakken naar beneden.
Maar, de eerste was in de pocket.
Rond het vriespunt, kleddernat en met een pittig windje werd, nadat de eerste stempel was gescoord in het restaurantje, afgedaald naar Châlet Reynard. Daar was een verzorgingspost van waaruit we prima werden voorzien van gelletjes, sportbunnetjes, reepjes, sportdrank en ....... dekens! En voor sommigen waren die echt nodig.
Margrethe, mijn steun en toeverlaat, tijdens deze kluif paraat met bananen en andere lekkernijen, ging in ons huisje op zoek naar droge handschoenen.
Volledig onderkoeld kwam ik beneden in Bédoin. Verkleumd als ik was kon ik mijn stempelkaart niet uit mijn achterzak vissen. Maar gelukkig waren ook hier supporters aanwezig die mij daarbij konden helpen.
De nieuw gemonteerde remblokjes waren door de nattigheid en mijn overtollig remmen na één afdaling tot de helft gereduceerd.
En direct ging het weer omhoog voor klim nummer 2.
Door de afdaling volkomen verkleumd kon ik zonder hulp niet eens een plas doen. Maar help was on it's way.
Voor de tweede keer kwam ik rillend boven. Met lege blaas, dat dan weer wel
Two down, one to go.
In de auto op de top was er even tijd voor omkleden. Ik was zelf tot niets in staat. Maar Margrethe slaagde er in om droge kleding aan mijn lijf te krijgen en....... Heerlijke warme handschoenen. Maar het duurde wel een kwartier voordat ik ze om mijn handen had. Maar het merendeel moest het zonder zo'n goede verzorging stellen.
Tijdens de afdaling naar Sault werd het droog. En ruim voor ik Sault naderde kwamen de eerste renners mij al weer tegemoet. Op weg naar hun laatste beklimming. Wel erg leuk zulke ontmoetingen.
Stempeltje halen bij de plaatselijke VVV en maar weer omhoog. Maar wat een verschil. De lucht brak en het zonnetje kwam te voorschijn.
Aangekomen bij Chalet Reynard bleken er nog deelnemers op weg naar Sault te moeten. Pfffff, diep respect!
Na het Chalet was het nog even afzien, maar wel met de wetenschap dat het zou lukken.
En daar was nummer 3:
De stempels waren binnen. Maar liefst 24 van de 36 deelnemers mogen zich nu officieel malloot noemen.
En voor de cardioloog die mij twee jaar geleden verzekerde dat ik nooit de Ventoux zou kunnen beklimmen nog even het volgende plaatje.
This one's for you dokter Lexis:
Nog een gezellige slotbijeenkomst waarbij we getrakteerd werden op een lekker glaasje bubbels, een mooie herinnering met persoonlijke toespraken en een mooie voorlopige opbrengst van de aktie.
En dan nog is het niet voorbij. Een warm ontvangst door de Dijkridders:
Met heel veel liefde en dank aan Margrethe, Aart en Harko. Zonder jullie was dit nooit gelukt!
Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag 26 mei 2012
@hhkievit, 26-05-12 12:05
 Harko Kievit (@hhkievit)26-05-12 12:05 2e in de Omloop van de Hoeksche Waard. Kanjer! |
vrijdag 25 mei 2012
@kaleberg, 25-05-12 10:16
 DeKaleBerg (@kaleberg)25-05-12 10:16 Belg overlijdt op top Ventoux dekaleberg.nl/nieuws/398-bel… #ventoux #montventoux |
zondag 20 mei 2012
Harko
Dijkridder Harko als eerste over de streep in Noordwolde
Daar moet op gedronken worden.
vrijdag 18 mei 2012
14.12 uur
Tweede klim voltooid om 13.45 en vevolgens afgedaald en weer omhoog naar sault om bij de vvv de stempel te halen voor de cingle. Is nu begonnen aan de derde beklimming vanuit sault het is bijna droog maar we hebben toch een regen gehad. Verschrikkelijk en koud, 3-4graden max. Temp. Is nu 11gr.
JW doet het super!!!!!
Wordt vervolgd.
JW doet het super!!!!!
Wordt vervolgd.
10.15 uur
Het regent meer dan pijpestelen en het is koud en het waait, kortom....
Eerste klim in 2 uur en 5-10 minuten. Afdaling gehad en nu vanuit bedoin weer omhoog. Ik heb voor jw bij de fietsenwinkel bij de start waterstop wintergloves gekocht. Hopen dat dat helpt. Wordt vervolgd
Eerste klim in 2 uur en 5-10 minuten. Afdaling gehad en nu vanuit bedoin weer omhoog. Ik heb voor jw bij de fietsenwinkel bij de start waterstop wintergloves gekocht. Hopen dat dat helpt. Wordt vervolgd
Start 07.03 uur
Ze zijn gestart. Het is nog droog, maar of dat zo blijft? Er staat een aardig briesje, die waarschijnlijk nog wel wat gaat aantrekken.
Wordt vervolgd.
Wordt vervolgd.
donderdag 17 mei 2012
Klaar voor de start
Het gaat nu echt beginnen. Zojuist zijn we van de briefing teruggekeerd naar ons vakantiehuisje in de bocht van St. Estève. Voor de Mont Ventoux kenners is dat bekend terrein. Want in die bocht krijg je, komend vanuit Bédoin, voor de eerste keer spijt. Heb je eerst zes kilometer gefietst met een gevoel van "Och, dat valt allemaal wel mee", dan krijg je vanaf die bocht de ruim 9% stijging voor je kiezen en val je nagenoeg stil. Het grote overleven begint.
De bocht van St. Estève
Als ik hier morgen fiets, dan ben ik al een aardig stukje op weg. De beklimming vanuit Malaucène heb ik dan achter de rug en de lastige afdaling naar Bédoin, waar ik anderhalf jaar geleden een bocht miste, ook.
Maar zover is het dus nog niet.
Na afgelopen zondag een enkele klim gedaan te hebben heb ik niet veel meer ondernomen. Maandag heb ik de fiets nog eens geïnspecteerd en voorzien van nieuwe banden en remblokjes en dinsdag ben ik nog even 5 kilometer volle bak omhoog gefietst. Daarna was het rusten en geestelijk voorbereiden.
Rusten en geestelijk voorbereiden
Vanaf gisteren ben ik begonnen met het stapelen van koolhydraten. Doel is, als ik het goed begrijp, om een reserve aan koolhydrathen op te bouwen. Vroeger deed je dat met pasta. Tegenwoordig neem je een carbobooster.
Pasta eten wij alleen omdat het lekker is.
Verse pasta
En om de kans van een eventueel niet slagen van mijn missie zo klein mogelijk te maken heb ik afgelopen zondag mijn laatste glaasje wijn genuttigd. Maar om dat straks weer te compenseren hebben we inmiddels een paar hele mooie flesjes Vacqueyras gescoord.
De deelnemers
Vanmiddag dus de briefing. Met 36 man en vrouw beginnen we morgenochtend om 7.00 uur aan het avontuur. Helaas voor mij geen klimmentegenmsshirt. Maar daar ben ik niet erg rouwig om. Eens een Dijkridder, altijd een Dijkridder.
Maar nu wel met een rugnummer, dat dan weer wel.
Margrethe probeert morgen af en toe een updeetje te plaatsen. Maar nu eerst nog een onrustig nachtje.
A bientôt, à Ventoux
- Posted using BlogPress from my iPad
De bocht van St. Estève
Als ik hier morgen fiets, dan ben ik al een aardig stukje op weg. De beklimming vanuit Malaucène heb ik dan achter de rug en de lastige afdaling naar Bédoin, waar ik anderhalf jaar geleden een bocht miste, ook.
Maar zover is het dus nog niet.
Na afgelopen zondag een enkele klim gedaan te hebben heb ik niet veel meer ondernomen. Maandag heb ik de fiets nog eens geïnspecteerd en voorzien van nieuwe banden en remblokjes en dinsdag ben ik nog even 5 kilometer volle bak omhoog gefietst. Daarna was het rusten en geestelijk voorbereiden.
Rusten en geestelijk voorbereiden
Vanaf gisteren ben ik begonnen met het stapelen van koolhydraten. Doel is, als ik het goed begrijp, om een reserve aan koolhydrathen op te bouwen. Vroeger deed je dat met pasta. Tegenwoordig neem je een carbobooster.
Pasta eten wij alleen omdat het lekker is.
Verse pasta
En om de kans van een eventueel niet slagen van mijn missie zo klein mogelijk te maken heb ik afgelopen zondag mijn laatste glaasje wijn genuttigd. Maar om dat straks weer te compenseren hebben we inmiddels een paar hele mooie flesjes Vacqueyras gescoord.
De deelnemers
Vanmiddag dus de briefing. Met 36 man en vrouw beginnen we morgenochtend om 7.00 uur aan het avontuur. Helaas voor mij geen klimmentegenmsshirt. Maar daar ben ik niet erg rouwig om. Eens een Dijkridder, altijd een Dijkridder.
Maar nu wel met een rugnummer, dat dan weer wel.
Margrethe probeert morgen af en toe een updeetje te plaatsen. Maar nu eerst nog een onrustig nachtje.
A bientôt, à Ventoux
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:In de bocht van St. Estève
dinsdag 15 mei 2012
Margrethe aan de beurt!
Vanochtend om elf uur is ze vertrokken vanuit Sault. Gemene wind tegen maar ze geeft geen krimp. Sterker nog, ze zingt uit volle borst met de Ipod mee. Inmiddels 13,7 kilometer op de teller. Nog zo'n 6,5 te gaan.
maandag 14 mei 2012
Verplichte rust
De beklimming van gisteren geeft vertrouwen voor vrijdag. Van mijn coach mag ik nu alleen nog maar "touristen". Erg vervelend maar niet heus. De mistral is gaan liggen en we hebben wederom lekker in het zonnetje ontbeten.
Voor vrijdag wordt er dikke bewolking met wat regen voorspeld en daarbij maar weinig wind. Dit laatste is gunstig maar op een afdaling in de regen zit ik niet te wachten.
zondag 13 mei 2012
Testritje
Pittige wind tegen op Ventoux. 2uur 2minuten.
Weet nu wat ze met Mistral bedoelen.
Pff nog niet zo meegemaakt.
zaterdag 12 mei 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)
