Duwen en trekken

Een kort bericht over een korte tocht. De plannen voor een duurrit van 3,5 uur werden door ons Nederlandse klimaat de bodem ingeslagen. Twee uur in de natte sneeuw is het maximum. Dan wordt het warme zweet omgezet in koude natte kleding en kun je maar beter zorgen dat je thuis voor de warme kachel zit. Wel jammer, want we hadden graag wat langer op het zadel gezeten ter voorbereiding op de Amstel Gold Race. Volgende week een nieuwe ronde en dus nieuwe kansen. Bert was van de partij vanochtend. Dat was lang geleden. Volgens eigen zeggen zes á zeven kilo zwaarder en met een conditie van lik me het vestje. (leuk om eens te googlen waar deze uitdrukking vandaan komt). Daar was overigens het eerste uur niets van te merken. Bert deed beslist niet voor Wim en mij onder. Het tweede uur zat hij er door. Al duwend en trekkend kwamen we thuis in de wetenschap dat als Bert nog drie keer met ons mee traint, wij het nakijken hebben. Bert, tot volgende week!

Het Lieversche Diep

Heel even leek het er op dat we vanochtend met vijf Dijkridders zouden vertrekken. Er liepen toch echt vijf buurmannen in wielertenue over de Dijklaan. Maar helaas Harko vertrok met zijn fiets achter in de auto naar Ekehaar om aldaar training te geven. Hadden de Dijkridders maar zo'n coach. Wegcaptain Freek, had een mooie route uitgestippeld. Zelfs Wim kwam op paadjes terecht die nieuw voor hem waren. PdP had zijn ATB eens goed onderhanden genomen en dat was te merken. In het bos schoot hij er bij tijd en wijle als een raket vandoor. Maar liefst vier keer staken we het Lieversche Diep over. Maar liefst twee keer aanschouwden we een zogenaamde vistrap die het voor de vissen mogelijk maakt om stroomopwaarts te zwemmen. De treden van de trappen worden afgevlakt en opgevuld met zwerfkeien zodat vissen makkelijker stroomopwaarts kunnen trekken. Na krap twee uur bracht de route ons weer dichtbij de Dijklaan. Freek en Patrick sloegen af. Wim en ik knoopten er nog een uurtje aan vast. Het voornemen om ook dit laatste uurtje als duurrit uit te fietsen, dit ter voorbereiding op de Amstel Gold Race, was tegen dovemansoren gericht. Natuurlijk moest Wim de heide van Bakkeveen op en moesten er weer wat heuveltjes aan geloven. Op m'n tandvlees. Maar de laatste kilometers heb ik wraak genomen (of niet Wim?).