Hoe anders

En dan te bedenken dat we vorig jaar, op zondag 24 maart nog geen kilometer op de weg gefietst hadden. Door de kou en het slechte weer dat voorjaar verbannen naar de garage. Naast elkaar op de tacx uren maken. De ogen gericht op de één of andere film.

Nee, dan is het dit jaar wel anders. Vorige week donderdag een mooie tocht van 160 km met Robert en Jan naar Giethoorn en terug.

Vrijdag een rondje Garnwerd met Margrethe en vandaag weer met SFC Westerkwartier op de pedalen.
Maar liefst vijf dames en twaalf heren vertrokken vanochtend om 9.30 uur vanaf het Sportcentrum. De dames keurig in het roze, de heren, op één na in het groen. Voor een enkeling blijft het moeilijk om afscheid te nemen van het op chocomel gelijkende oude tenue.

Best wel lastig hoor, wat moet je aan op zo'n dag als vandaag waarop het kwik richting de twintig graden zou gaan. Lange mouwen, korte mouwen, beenstukken, windbreaker? Wim had het goed voor elkaar. Bij het pakken van zijn fiets uit de garage griste hij nog een poetsdoek mee, die hij de hele ochtend onder zijn jasje had open gevouwen. Want het was best wel fris. Zeker in het begin.

Windje uit oostelijke richting, dus daarom ook maar die kant op beginnen. Terug wind mee is altijd prettiger dan tegen. Een mooie route uit de koker van Albert, voor velen over onbekende paden.

De eerste veertig kilometer lekker rustig aan, gezellig keuvelend. Draaiend volgens een vast patroon zodat we om beurten twee aan twee op kop reden, dan weer naast de één fietsend, dan weer naast de ander. Ideaal voor Wim die zodoende wel een keer of tien dezelfde grap kon vertellen. (Ik kende hem natuurlijk al.)

In het zicht van de hem zo bekende scheepswerven ging het mis bij Robert. Er knapte iets bij hem. Gelukkig was het maar een spaak. En met een geknapte spaak in zijn achterwiel kon hij niet meer verder, althans dat zei hij. Op eigen aandringen lieten we hem achter. Opmerkelijk dat hij eerder dan ons thuis bleek te zijn terwijl wij er de laatste twintig kilometer behoorlijk het gas op hadden.

Een korte detour door de stad lokte ons bijna naar een terras op de Grote Markt voor een lekker koud pilsje, maar het werd een bakje koffie in het Sportcentrum.

Lekker tochtje in zomerse sferen!

Klimmen tegen MS (update1)

Het begint ergens op te lijken.


Zo heb ik deze week twee busjes laten maken waarin giften voor KTMS kunnen worden gedeponeerd. Eéntje staat er op kantoor en de direct kwam het bericht van Ter Veld Tweewielers uit Zevenhuizen dat ik daar ook een busje mocht neerzetten. Dus vanmiddag direct naar Jelmer en Wilfred gereden.

En wat te denken van het volgende?
Afgelopen donderdag bestond de Odd Fellows Drie Schakels Loge no. 7, (waar ik lid van ben) 115 jaar. Dat werd groots en fantastisch gevierd. Om de consumpties te kunnen betalen moesten er muntjes gekocht worden. En de muntjes die aan het einde van de avond over waren werden gedoneerd aan KTMS. Daarvoor was zelfs een mooie poster gemaakt. Broederen, heel hartelijk dank hiervoor.

Op 10 mei a.s. organiseer ik een spinningmarathon in Sport Centrum Leek. Het idee moet nog wat nader worden uitgewerkt, maar Taco de Jong reageerde direct enthousiast. De bedoeling is een marathon van 4 uur, in de grote zaal waar dan 30 fietsen beschikbaar zijn. De jacht op instructeurs is inmiddels geopend. Wietse en Yolanda van SFC Westerkwartier reageerden direct enthousiast. Binnenkort zal ik ook anderen benaderen. Tussen de bedrijven door is er tijd voor appeltaart, die daarvoor speciaal gebakken wordt door ........(wie biedt zich aan?) En de opbrengst van de marathon gaat natuurlijk naar "Klimmen tegen MS".

Openingsweekend

Wow, wat een weekend.

Eerst de openingstocht van SFC Westerkwartier op zaterdag.

Dat er maar liefst 40 deelnemers waaronder 8 dames zouden meedoen had ik niet durven hopen.

En iedereen in het nieuwe fietstenue.

Wat een plaatje, wat een indruk.

Gezelligheid troef bij de Norgerberg, waar de uitbater direct door zijn appeltaart heen was. En toen moest het nog zondag worden.

Op de terugweg nog even langs één van de sponsoren.

Mooi rustig tempo, samen uit, samen thuis.

En voor wie het te langzaam ging?

Ach, die mocht zich vanochtend uitleven.

Marco spreek je niet tegen.

Marco gehoorzaam je.

Dus als Marco zegt: "tenminste een gemiddelde van 30, en we houden met niemand rekening", dan doe je dat.

Vlak na Zevenhuizen reed hij lek. We hadden graag rekening met hem gehouden. Maar ja, Marco spreek je niet tegen. Marco gehoorzaam je.

We keken nog één keer achterom.

Ineens wisten wij ons omring door een aantal kannibalen. Oeps! Daar ging het tempo. Omhoog en niet te zuinig ook. Tegen de wind in werd er boven de 35 km/u geknald. Maar dat was niet de bedoeling. Cor genoot zichtbaar. Eindelijk eens mannen waarmee hij zich kon meten en ook Robert leek weinig moeite te hebben. Volgen kon ik wel. Maar kop overnemen? Pffff!

Toen de wind in de rug kwam en het tempo nog eens werd opgeschroefd naar zo'n 45km/u hadden en hielden de meeste SFCers het wel voor gezien. Er werd koers gezet richting Leek waar Robert en Jan aan de koffie gingen. Listig als hij is wist Wim een ieder af te troefen bij de allesbepalende sprint om het plaatsnaam bordje Leek. Cor, Martijn, Wim, ik en de witte tornado uit Norg gingen door. Vlak voor Briltil boog Wim naar links en in Niekerk werd de witte tornado vakkundig gelost. De groenzwarte driemansformatie denderde door richting de woonplaats van Cor.

Martijn en ik waren vastbesloten om de 100 km vol te maken maar toen we ons eenmaal de koffie en gevulde koeken van Cor hadden laten smaken kwam van dit goede voornemen niets meer terecht. De wind was inmiddels behoorlijk aangetrokken en "vol tegen" buffelden we samen huiswaarts.

Het Seizoen Is Geopend!

High Pressure

Zal ik eens wat bekennen?
Een deel van de tekst van deze blog heb ik gisteren al geschreven.
En ook de titel had ik al bedacht voordat we vanochtend het avontuur aangingen.
" High Pressure".
En daarmee bedoel ik niet de 8 bar in de banden van de racefiets of de 2,5 bar in de ATB-banden. Ook doel ik daarmee niet op de druk die Hans moet hebben gevoeld; niet alleen een nieuwe fiets, maar ook nog eens een ontgroeningstocht met de Daltons. Ook heeft het niets te maken met de druk die Johan en Kees, wellicht als Newbies gevoeld hebben. Nee, het was de druk die in de nacht van vrijdag op zaterdag op een niet nader te noemen locatie op mij werd uitgeoefend door niet nader te noemen Daltons, onder eveneens niet nader te noemen omstandigheden.
Mijn plan om er vandaag met de racefiets op uit te trekken, om nu toch eindelijk eens wat kilometers te gaan maken, werd zichtbaar niet gewaardeerd. Dat kon ik volgens de heren toch echt niet maken. "Of ik wel een Dalton was", werd er zelfs gevraagd. Oeps, ik begaf me duidelijk op het randje, of misschien wel iets er over heen.
Maar ik wil zo graag. Het jeukt enorm. Dit weekend is het raceseizoen begonnen met onder andere de omloop van Vlaanderen, met Dijkridder Harko die de trainingsomloop Sleen op zijn naam weet te zetten! En mijn racefiets hangt daar maar, aan twee elastieken in de garage. Weer op de ATB?
Wim had ik vrijdag al zo ver gekregen om de geveerde voorvork om te ruilen voor het smalle zadel. Hij zou mijn redding kunnen zijn. Maar niks hoor, Wim vond het prima om vanochtend op de mountainbike te stappen.
Dus onder zware druk,high pressure, toch maar van start.
En zo vertrok op deze carnavalszondag de complete Raad van Elf van SFC Westerkwartier, voor een geweldig mooi ritje van 60 kilometer door bos, over heide, door modder en over zandpaden. Jan voorop en Robert als een soort pendelaar, dan weer van voren, dan weer van achteren.
Af en toe kraakte de kettingen en knarsten de tanden. Ook vandaag wist het zand weer overal in door te dringen. In Bakkeveen voerde Johan, die het wel erg warm had gekregen een heuse striptease act op en konden we gelukkig de koolhydraten wat aanvullen.
Na Bakkeveen nam Wim afscheid van ons ivm andere verplichtingen. Dat was jammer, want zo miste hij het treffen met de SFC dames in de Zuursche Duinen. En we weten inmiddels dat als Wim ergens vrolijk van wordt, dan zijn het vrouwen en Zuursche Duinen. Jammer joh, gemiste kans.
Na een kort onderonsje scheidden de mannen van de vrouwen. En net op het moment dat je denkt bijna thuis te zijn bedenkt de één of andere onverlaat dat het "leuk" is om over het dijkje naar Cnossen te fietsen.
Maar in een eerder bericht heb ik al geschreven dat dat helemaal niet leuk is, en niets meer met fietsen te maken heeft :-). Gelukkig dachten Albert en Hans er hetzelfde over. Gedrieën fietsten wij over het asfalt naar een punt waar we de anderen wel weer tegen zouden komen. Gelijk een goed boek liep ook dit weer anders af dan we hadden verwacht. Eind goed al goed, want met z'n allen bereikten we gezamenlijk de bebouwde kom van Leek. Dat heet: Samen Uit, Samen Thuis.
Heren, het genoegen was weer groot.
Maar volgende week, dan moeten jullie er aan geloven.
Dan fietsen we de openingstocht van SFC Westerkwartier. En dat doen we dus gewoon op de RACEFIETS.