High Pressure

Zal ik eens wat bekennen?
Een deel van de tekst van deze blog heb ik gisteren al geschreven.
En ook de titel had ik al bedacht voordat we vanochtend het avontuur aangingen.
" High Pressure".
En daarmee bedoel ik niet de 8 bar in de banden van de racefiets of de 2,5 bar in de ATB-banden. Ook doel ik daarmee niet op de druk die Hans moet hebben gevoeld; niet alleen een nieuwe fiets, maar ook nog eens een ontgroeningstocht met de Daltons. Ook heeft het niets te maken met de druk die Johan en Kees, wellicht als Newbies gevoeld hebben. Nee, het was de druk die in de nacht van vrijdag op zaterdag op een niet nader te noemen locatie op mij werd uitgeoefend door niet nader te noemen Daltons, onder eveneens niet nader te noemen omstandigheden.
Mijn plan om er vandaag met de racefiets op uit te trekken, om nu toch eindelijk eens wat kilometers te gaan maken, werd zichtbaar niet gewaardeerd. Dat kon ik volgens de heren toch echt niet maken. "Of ik wel een Dalton was", werd er zelfs gevraagd. Oeps, ik begaf me duidelijk op het randje, of misschien wel iets er over heen.
Maar ik wil zo graag. Het jeukt enorm. Dit weekend is het raceseizoen begonnen met onder andere de omloop van Vlaanderen, met Dijkridder Harko die de trainingsomloop Sleen op zijn naam weet te zetten! En mijn racefiets hangt daar maar, aan twee elastieken in de garage. Weer op de ATB?
Wim had ik vrijdag al zo ver gekregen om de geveerde voorvork om te ruilen voor het smalle zadel. Hij zou mijn redding kunnen zijn. Maar niks hoor, Wim vond het prima om vanochtend op de mountainbike te stappen.
Dus onder zware druk,high pressure, toch maar van start.
En zo vertrok op deze carnavalszondag de complete Raad van Elf van SFC Westerkwartier, voor een geweldig mooi ritje van 60 kilometer door bos, over heide, door modder en over zandpaden. Jan voorop en Robert als een soort pendelaar, dan weer van voren, dan weer van achteren.
Af en toe kraakte de kettingen en knarsten de tanden. Ook vandaag wist het zand weer overal in door te dringen. In Bakkeveen voerde Johan, die het wel erg warm had gekregen een heuse striptease act op en konden we gelukkig de koolhydraten wat aanvullen.
Na Bakkeveen nam Wim afscheid van ons ivm andere verplichtingen. Dat was jammer, want zo miste hij het treffen met de SFC dames in de Zuursche Duinen. En we weten inmiddels dat als Wim ergens vrolijk van wordt, dan zijn het vrouwen en Zuursche Duinen. Jammer joh, gemiste kans.
Na een kort onderonsje scheidden de mannen van de vrouwen. En net op het moment dat je denkt bijna thuis te zijn bedenkt de één of andere onverlaat dat het "leuk" is om over het dijkje naar Cnossen te fietsen.
Maar in een eerder bericht heb ik al geschreven dat dat helemaal niet leuk is, en niets meer met fietsen te maken heeft :-). Gelukkig dachten Albert en Hans er hetzelfde over. Gedrieën fietsten wij over het asfalt naar een punt waar we de anderen wel weer tegen zouden komen. Gelijk een goed boek liep ook dit weer anders af dan we hadden verwacht. Eind goed al goed, want met z'n allen bereikten we gezamenlijk de bebouwde kom van Leek. Dat heet: Samen Uit, Samen Thuis.
Heren, het genoegen was weer groot.
Maar volgende week, dan moeten jullie er aan geloven.
Dan fietsen we de openingstocht van SFC Westerkwartier. En dat doen we dus gewoon op de RACEFIETS.