Jaaroverzicht 2012

De laatste rit van het jaar zit er op. Vanochtend trokken Wim en ik eropuit voor een rondje sierfietsen. Dat was gezien onze beider staat van gezondheid het maximaal haalbare. Zoals een goede Blogger betaamt, is het dus nu tijd voor een jaaroverzicht. En wat een bijzonder fietsjaar was het. In januari bestonden er nog geen plannen, maar daar kwam snel verandering in. Eind maart deden Paul, Margrethe en ondergetekende mee aan Spinning voor KWF, en ook de maanden daarna stonden in het teken van het goede doel. Op 18 mei 2012 beklom ik als deelnemer aan de actie "Klimmen tegen MS" maar liefst drie keer de Mont Ventoux en werd ik de eerste Leekster Cinglé, nr 4064. Letterlijk het hoogtepunt van dit jaar.

Maar er waren er meer. De fietstocht naar Venetië was natuurlijk overweldigend. Ruim 1600 kilometer sierrfietsen. Wow wat een vakantie.

Maar ook dichter bij huis was er veel te beleven. Maar liefst vijf dijkridders reden de Pieter Weening Classic, en hoe! Dankzij Harko waren we continu op kop van een aardig peloton te bewonderen. Aart was weer uit het Hilversumse overgekomen. Met neef Ronald en zijn schoonvader fietste ik de Gerrie Kneetemann Classic, met een waanzinnige tijdrit als finish.

En natuurlijk mogen de zondagochtendprikkels niet in het overzicht ontbreken. Een loutering, niet alleen voor het lichaam maar ook voor de geest. Misschien uiteindelijk ook dit jaar weer het eigenlijke hoogtepunt. De teller staat op 6481,25 km. Ik wens iedereen een mooi nieuw fietsjaar toe!

Elfstedenkoorts?

Wat een baggerweer vanochtend. Dus niet op de fiets de buitenlucht in. Lekker binnen gebleven en me uit kunnen leven op de spinningbike. En passant nog ingeschreven voor de Elfstedentocht. Nee, niet op de schaats. Ondanks mijn lesjes in Kardinge zit dat er nog niet in.

Het wordt dus op de fiets. Wie gaat er mee?

de eerste sneeuw

De eerste sneeuw mag je niet aan je voorbij laten gaan. Dus trotseerden Wim en ik de strenge koude van vanochtend. Jemig de pemig. Minus 10. Dat was lang geleden. Maar gelukkig was de gevoelstemperatuur niet lager.

Crisis voor de kast. Wat trekken we aan. Ik moest nog ergens een lange onderbroek hebben. Maar waar? Twee ondershirts, een fietsshirt en m'n fietsjack, twee paar handschoenen en een bivakmuts bleken voldoende. Een dunne bivakmuts, die onder mijn helm paste. En dat was maar goed ook. Twee keer zou ik uitermate onelegant onderuit gaan, waarvan de tweede keer "plat op de bek". Nee, niet in het bos of op de heide, maar op de niet gestrooide en tot ijsbaan verworden asfaltweggetjes. Edoch maakt u zich geen zorgen, de zwelling die ik vanuit mijn linkeroog waarneem lijkt al weer wat af te nemen. Mijn zelfvertrouwen dreigde echter wel een forse deuk op te lopen. Gelukkig bleek Wim solidair, want tijdens mijn laatste val zag ik nog net hoe ook hij de verhouding asfalt-ijslaag op klomphoogte onderzocht.