Op stage bij de Daltons

Het zal je maar gebeuren.
Dat je als Dijkridder met de Daltons mee mag op hoogtestage.
Mij overkwam het afgelopen weekend.
Met 7 Daltons (the magnificent seven?) reisde ik afgelopen vrijdag af naar zuid Limburg met Cor achter het stuur van de gehuurde bus.
Luxe hoor, alle fietsen binnenboord en dan ook nog ruim kunnen zitten.
Margrethe had ons voorzien van een tas vol proviand zodat we aan het eind van het weekend moesten constateren dat we minder calorieën verbrand hadden dan erbij gegeten.
Zonder file!!!! arriveerden we in Houthem waar de kamerindeling op zeer ondemocratische wijze tot stand kwam. Maar ja, als stagiaire zeg je daar natuurlijk niets van.
Na een paar heerlijke biertjes en een goede maaltijd ging het richting start om de stuurbordjes op te halen. Wat een drukte.

Vervolgens werden er in het hotel nog wat calorieën gestapeld waarna op tijd de mandjes werden opgezocht. Sommigen lukte het zelfs om de slaap te vatten.

Om half zeven ontbijt. En wat voor. Ter ere van Robert's verjaardag bakte hotelier Ron een heuse verjaardagsomelet zodat Robert volgestouwd met de nodige eiwitten om acht uur op de fiets sprong.

Koud was het de eerste uren. In het begin werd er ook nog niet zoveel geklommen, maar dat veranderde na de eerste bevoorrading. Jan en Albert reden hun eigen tempo en ik deed mijn best om bij Marco, Robert, Henk, Cor en Martijn te blijven en dat lukte aardig op dag 1. Een mooie tocht in een voor mij onbekende fietsomgeving met flink wat pittige klimmetjes.
Het tempo lag aardig hoog, gemiddeld 26,5 waardoor we rond 15 uur alweer, maar deze keer onder muzikale begeleiding van bloasmuziek, van een herstelbiertje konden genieten.

Dat we vervolgens een rolstoelbus moesten huren om ons in Valkenburg af te laten zetten was dan ook te verwachten.

De Daltons waren al eerder in Valkenburg geweest en wisten natuurlijk precies waar we goed konden eten. Voldaan zochten we daarna de plek op waar de taxi ons zou ophalen. Dat duurde nogal even. De wachttijd vulden we met rek- en strekoefeningen. Iets dat voor de Daltons een nieuwe ervaring was.
Ruim voor het middernachtelijk uur stonden we al weer voor het hotel. Maar heel veel verder kwamen we niet. Onze sleutels lagen in het afgesloten restaurantgedeelte en er bleek niemand meer aanwezig. Even zag het er naar uit dat we in de bus zouden moeten overnachten, maar Cor en Martijn wisten gelukkig de woning van de hotelier te lokaliseren, waardoor alles toch nog goed kwam.

De volgende dag was het zondag, dus uitslapen. Om half acht zaten we aan het ontbijt. Deze dag geen gejakker, maar rustig als voltallige groep bij elkaar blijven, genieten van het landschap en de venijnige klimmen. Die dag geen uitstapje naar België maar rondtouren in het overbekende Amstel Gold land.
Nieuw voor ons allemaal was "de doode man". Een klim die bij nadere bestudering pittiger blijkt te zijn dan de Keutenberg. Een kortere route dan de vorige dag, want de thuisreis stond ook nog op het menu.
Al met al een geslaagde stage en voor herhaling vatbaar!

route dag 1:
Afstand: 151,26 km
Tijd: 5:49:05
Gem. snelheid: 26,0 km/u
Winst hoogte: 2.108 m

route dag 2:
Afstand: 77,39 km
Tijd: 3:20:56
Gem. snelheid: 22,5 km/u
Winst hoogte: 943 m

Kilometers maken

Dat was het doel van de afgelopen dagen.
The bottom moet wennen aan de nieuwe fiets (lees: het nieuwe zadel) en de beentjes moesten ook weer weten wat het is om een aantal uren achtereen in beweging te zijn. Want volgende weekend staat de Mergelheuvellandtweedaagse op het programma. Op zaterdag 160 km en op zondag 70 km van het ene heuveltje naar het andere heuveltje.
Het zelfstandig ondernemerschap heeft de nodige voordelen. Nog wel, maar daar zal Rutte dinsdag een eind aan maken.
Zaterdag beloofde prutweer te worden. Dus vrijdag op de fiets en zaterdag op kantoor.
Vrijdag

Een rustige duurtraining van 150 kilometer. Mooie rit hoor, Fochteloër veen, Drents-Friese Woud, Dwingelderveld,Stroomgebied van de Drentsche Aa. Het kon niet op. Even proberen om het hoofd leeg te krijgen van de dramatische gebeurtenis van afgelopen week. Koffie met appeltaart in Westerbork en een colaatje bij Hendrik van perron 3 in Tynaarlo. Sinds afgelopen week weet ik overigens dat je als wielrenner nooit een cola moet bestellen want van de Vuelta heb ik geleerd dat de cola, de achterkant van het peloton is. In het Spaans dus.
Beetje bizar vond ik het wel om met de racefiets over kamp Westerbork te fietsen. Dat was niet gepland, maar ineens reed ik daar. Voelde me niet op mijn gemak. Mijn outfit toonde weinig respect, het stukje tussen mijn oren des te meer. De spoorbielzen langs de toegangsweg met daarop vermeld het aantal naar Auschwitz per datum gedeporteerden maakte misschien wel de meeste indruk.
Poeh, viel best wel zwaar die 150 km in m'n uppie. Voelde hem de hele zaterdag in m'n beentjes.

Zondag

Met SFC Westerkwartier op stap, en ......met Dijkridders Wim en Harko.
Een heel ander verhaal natuurlijk. Tien man maar liefst en voor dat er gefietst werd, werd er al weer flink geouweneeld en gelachen. Maar dat lachen verging me al snel. Waren het de kilometertjes van vrijdag?
Ergens in de buurt van Beetsterzwaag verloor ik m'n bidon, moest terug terwijl het pelotonnetje onder aanvoering van Harko voortdenderde. Henk zag het gebeuren en hield in. Hij wist mij weer terug te brengen naar de groep. Alleen was het echt niet gelukt. Gelukkig reed andere Henk in Nij Beets lek en kon ik ook daar weer wat bijkomen. Inmiddels prachtig weer! Niet heel veel later legde een spaak van de nieuwe fiets van Martijn het loodje en had ik een excuus om het laatste stuk niet met de snelle mannen mee te gaan.
Resultaat: ook Wim, is nu lid van SFC Westerkwartier!
Al met al een pittig weekendje.

Nieuw frame voor Harko

Afgelopen zondag voor de verandering weer eens op de ATB. Dat zal de komende tijd wel vaker gebeuren want de herfst is in aantocht en het einde van het wielrenseizoen is aanstaande. Hoewel, als je de weersvoorspellingen mag geloven is er nog heel veel mogelijk.


Een lekker tochtje dus, hoofdzakelijk over verharde wegen en heel af en toe een heuveltje of mul pand.
En lekker ouwehoeren over Assad, God, Ilja Leonard Pfeiffer, Grunberg, Thomas Hobbes en Tony Montana. Ja, als de Dijkridders fietsen, dan gaat het ergens over.

En natuurlijk over Harko en hoe schandalig het is dat BMC niet over de brug komt met een nieuw frame. Nauwelijks een jaar oud maar garantie, ho maar. U bent gewaarschuwd.
Natuurlijk konden Wim en ik dit niet over onze kant laten gaan. Het is ons gelukt!
Wij doken voor Harko een frame op. In het Peizerdiep, dat dan weer wel.


- Posted using BlogPress from my iPhone