En wat een pech voor de Dijkridders die de rit niet aandurfden en voor de TFCers die vanochtend vroeg op de verkeerde buienradar hebben gekeken. Had toch naar Wim geluisterd. Wim had vorige week al gezegd dat het droog zou zijn. En als Wim iets zegt, dan is het ook zo. Wim had overigens verzwegen dat het zonnetje ook nog zou gaan schijnen. Hij wilde ons klaarblijkelijk verrassen. En dat is gelukt.
De Pieter Weening Classic is verworden tot een heuse traditie voor de Dijkridders die voor de derde keer deelnamen. Zonder Pieter Weening tekort te willen doen hebben wij wel een eigen naam aan deze tocht verbonden. Al vanaf onze eerste deelname spreken wij over "Harko's lekke banden tocht, ook wel de HLBT.
En Harko zou Harko niet zijn als hij met de traditie zou breken. Dus even voor Bakkeveen ging onze kopman lek.
Eigenlijk reden wij vandaag met twee kopmannen. Aart uit Hilversum was, wanneer hij niet iets vaags met zijn schoenen aan het doen was, schouder aan schouder met Harko te zien. Heel af en toe mochten Freek, Wim en ondergetekende het ook even proberen. Heel even maar dan moesten wij ons weer achter de heren begeven.
Het tempo lag voortdurend rond de 32 à 33 kilometer per uur en regelmatig slokten we andere groepjes op die aan ons vast kleefden.
Ik denk dat we op een gegeven moment wel 40 of 50 man achter ons hadden. Een heel peloton met de Dijkridderstrein continu vooraan. Het was echt zo'n Tour de France beeld: team Sky voorop. De Dijkridders controleerden de koers.
In Donkerbroek trakteerde onze kopman op koffie met appeltaart. Een dubbel groots gebaar want zelf was hij liever zonder pauze doorgereden.
Kort daarna, vlak voor Bakkeveen ging hij dus lek.
In Bakkeveen sloten de twee TFCers Robert en Petrick, die we in Donkerbroek al hadden gesproken zich bij ons aan. Dat bracht het aantal TFCers op 4. Want Freek en ik zijn beiden ook lid van TFC Westerkwartier.
Met z'n zevenen stampten we onverminderd door. Even liet ik mij naar achteren zakken en zag toen 4 Dijkriddershirts en 2 TFC shirts. Een werkelijk mooie aanblik. Een goed gevoel.
Ook dit selecte gezelschap breidde zich uit.
Kort voor Surhuisterveen werden we ingehaald door een minder select gezelschap. Tijd voor Harko om ons vaarwel te zeggen. Weg was hij. Onverdroten joegen de overige Dijkridders voort. Kort voor de finish reden Freek en Wim rechtdoor, waar we rechtsaf hadden gemoeten. "Blijven we wachten op de langzame Dijkridders, of gaan we door" werd er geroepen. Ze gingen door. Ik zag de rug van Aart voor mij verstrakken en kneep zelf mijn remmen in. Freek was al in aantocht. Wim kort daarachter. Aanhaken. Ik trok aan. Aart trok voor mij aan en het Dijkridderstreintje denderde overal langs.
Na afloop natuurlijk nog even gezellig keuvelen met de Robert en Petrick terwijl onze PRman Wim de pers te woord stond. Lou Bandy is alive.
100 kilometer met een gemiddelde van 31,4.
Volgens mij een Dijkriddersrecord en wat mij betreft het Dijkriddershoogtepunt van dit jaar.
Heren, ik heb enorm genoten. Wat een leuke dag.
Dank!
- Posted using BlogPress from my iPad
