Het hotelletje zag er redelijk uit en het feit dat we de fietsen in de kelder konden plaatsen was een enorm pluspunt. Na de kamers geïnspecteerd te hebben was Bert zo aardig om ons met de auto naar het centrumpje van Tecklenburg te brengen. De jacht op Schnitzels en pullen Bier was geopend. De sfeer was goed en er werd veel gelachen. Plannen voor de Ventoux werden gesmeed. Mogen de vrouwen wel of niet mee? Met z’n allen in één accommodatie? Wordt het de meivakantie of gaan we met Hemelvaart of Pinksteren? Gaan we een week of een dag of vier? Of wordt het toch Gran Canaria? De meningen zijn verdeeld.
Na het eten liet Harko ons zien waar wij de volgende dag met de fiets zouden komen. De hellingen leken af en toe behoorlijk steil. De bochten zagen er niet uitnodigend uit onder het dek van gevallen herfstbladeren. De spanning nam toe.
Het ontbijtje was prima en om 9.15 uur schoven Wim en Freek aan. Het omkleden duurde wel even. Wat was het kledingadvies? Alleen een zweetshirt onder de windstopper? Toch maar een tweede shirt. Oeh, en dat was geen luxe want het was behoorlijk fris aan het begin van de ochtend. Wim toch maar weer even naar binnen voor iets warmers en vervolgens wachten, wachten en wachten op ………..
Freek kon het niet meer houden en stapte als eerste op de fiets. En ook als tweede want na een meter of tien ging hij onderuit.
Eindelijk was het zover. Harko sprak ons moed in.
“Ieder zijn eigen tempo, boven wachten op de anderen, let op de bladeren bij het afdalen, blijven eten en drinken”. En weg waren we. Super weer en een prachtige omgeving.De route van dag 1, Route dag 1 laat goed zien waar we gefietst hebben en wat de hoogtemeters zijn geweest. De weergegeven snelheid klopt niet want er werd regelmatig stilgestaan of teruggefietst. Zelfs op deze ogenschijnlijk niets betekenende pukkeltjes was sprake van een aanzienlijk niveauverschil tussen de Dijkridders. Waarbij het woord niveau niet goed gekozen is. Natuurlijk speelt de mate van getraindheid een grote rol. Maar dat zegt lang niet alles. Het gewicht is een niet te verwaarlozen factor. De lichtgewichten gaan aanzienlijk makkelijker omhoog dan de zware jongens. Vooral Patrick had het zwaar. Iedereen had het zwaar. Hoezo lullige heuveltjes.
Zelfs Wim, die ons op vlak terrein met grote overmacht de baas is gaf te kennen het zwaar te vinden. Gelukkig had hij bij terugkomst in het hotel al weer snel het hoogste woord. Harko verrichtte regelmatig pendeldiensten tussen voorhoede en achterblijvers.
Nu werd voor het eerst duidelijk waarom er 30 versnellingen op zo’n fiets zitten. En ook dat het een kunst apart is om hier goed mee om te gaan. Door niet op het juiste moment over te schakelen kreeg ik herhaaldelijk teveel spanning op de ketting zodat ik niet meer naar het binnenste blad kon schakelen. Met als gevolg dat je volledig stilvalt en met “bovenmenselijke” krachten en dierlijke kreten op een te groot blad even vaart moet zien te maken om alsnog terug te kunnen schakelen. Het hoogtepunt vormde de beklimming van de Amtsweg. Een relatief lange klim naar een Nokiahoogte van 343 meter.
Daar waar het klimmen mij best goed afging kon ik in de afdalingen niet goed meekomen. Ik durf niet voluit te gaan en rem voortdurend bij. Daar waar Harko ruim 77 km/u op zijn teller had staan kwam ik niet verder dan 66km. Bladeren op de weg. Angst om onderuit te gaan. Gelukkig ging alles goed. Bert, Freek en Patrick hebben de hardheid van het asfalt nog wel een keertje uitgeprobeerd maar dat waren meer ongelukkige manoeuvres en niet echte valpartijen. Hoewel, de laatste duikeling van Freek kostte hem wel zijn broek zei hij.
Patrick had het laatste stuk volledig de lamp uit. Wim, Freek, Harko en Bert zijn naar het hotel gefietst waar Wim de auto ophaalde. EpoHarko kwam weer op de fiets terug om mij op te halen en gezamenlijk hebben we nog een extra heuveltje gepakt. Toen ging ook bij mij het licht uit. Terug in het hotel zaten de mannen al aan de koffie. Wim had zelfs al weer kleur op zijn wangen en draaide op verzoek zijn armen uit de kom. Gelukkig had hij de Torte toen al achter zijn kiezen.
Voor de statistieken (bij benadering)
Afstand: 70 kilometer
Kcal: 3000
Gemiddelde hartslag: 140
Maximale hartslag: 189
Zone 126-142: 1 uur 10 minuten
Zone 143-160: 56 minuten
Zone 161-170: 22 minuten
Zone 170+: 35 minuten
Dat Freek en Wim nog wel een dagje hadden willen blijven bleek duidelijk bij het afscheid. Dit smaakte naar meer. Terwijl zij koers zetten richting Leek lieten wij ons in het leer zakken van de bolide van Bert. Op naar Osnabrück. Bert wilde eten. J-W wilde bier.
De vocht en voedselreserves waren zodanig aangesproken dat haast geboden was. Bert was zo uitgehongerd, iets dat de rest van het weekend zo zou blijven, dat hij met alles wat er ook maar enigszins eetbaar uitzag genoegen wilde nemen.
Wederom op Schnitzel en Steak jacht. Het kostte wat moeite om een geschikte tent te vinden maar uiteindelijk lukte dit aardig. Met vuurwerk, ballonnen en een dikke Davidoff werd de avond in stijl afgesloten.
De volgende ochtend beloofde veel goeds. Een stralend zonnetje. Wat hadden we een mazzel met het weer. En dan het ontbijt. Dat overtrof de allerstoutste verwachtingen. Verschillende soorten zalm, haring, paling. Diverse kaas, w.o. Franse. Tomaten met mozarella. Eieren, gekookt, gebakken, gescrambled. Gevulde flensjes, wafels. Diverse warme worstjes, champignons, aardappeltaart. We konden ons niet inhouden. Met de wetenschap dat het ons zou kunnen opbreken hebben we ons aan van alles tegoed gedaan.
En toen op de fiets. Dat viel niet mee. De tocht van gisteren zat ons nog aardig in de benen en het ontbijt van die ochtend lag zwaar op de maag. Eerst maar een stuk vlak. De aarde dampte er flink op los en af en toe meenden we een Golem te zien. De heuvels waren zwaarder dan gisteren. De hartslag liep niet zo hoog op als gisteren. En toen ik Bert op de “Am Kleeberg” moest laten gaan knapte er iets. Ik trok het niet meer en moest van de fiets af. Dat deed even pijn maar gelukkig voor mij, moest ook Bert eraf. Hijgend stonden we naast elkaar. Wat was het excuus. Er moest een excuus zijn. Vier maanden fietsen heeft namelijk geleerd dat je altijd aan iets de schuld moet geven wanneer een ander je voorblijft. Maar er was geen excuus. We waren gewoon niet goed genoeg. Tsja, en omdat dat niet zo lekker bekt zeg je : “ik kon maar niet in mijn cadans komen”. Zo was het, Bert en ik konden het juiste cadans niet vinden. Maar het was ook een vieze puist met een maximaal stijgingspercentage van 15. Harko zei dat hij het wel gehaald zou hebben. Maar daar zullen we niet achterkomen. Solidair als hij is, stapte ook hij van de pedalen. Nee, dag twee viel niet mee maar was een ervaring om niet te missen.Route dag 2
