Dijkridders & Daltons: april 2014

Het waren niet alleen de beenspieren die het te verduren kregen tijdens de laatste versie van de Amstel Gold Toereditie. Nee, het waren voornamelijk de (bij toen nog niet iedereen even ontwikkelde) kaakspieren. Tsjongejonge, wat kregen die een opdoffer, want wat was het een feestje en wat hebben we gelachen daar in Zuid Limburg.
Met grote dank aan Martijn zonder wie we Limburg misschien niet eens gehaald zouden hebben. Hij regelde hotel, busjes en een vrachtwagen waarin alle fietsen veilig en droog konden worden getransporteerd. Dit laatste ook met dank aan één van onze sponsoren Smilda Transport.

Jan en Margreeth waren al vanaf dinsdagavond in Houthem neergestreken, maar de rest verzamelde zich om 13.00 uur bij Sportcentrum Leek. De fietsen werden ingeladen en na een kop koffie vertrok het konvooi bestaande uit twee busjes, een vrachtauto en een personenauto richting Valkenburg.

Onderweg werd er natuurlijk gestopt en werd het eerste appelgebak gescoord. Vreemd genoeg waren het nu eens niet de dames die hiertoe het initiatief namen.
Dames? Mochten er ook dames mee dan?
Voor een aantal was hotel De Herberg geen onbekende pleisterplaats. Een klein hotel met niet al te veel kamers. Maar met het bijplaatsen van een aantal bedden op de kamers moest het mogelijk zijn om voor een ieder voldoende nachtrust te creeeren.
Om de volgende ochtend lekker op tijd te kunnen starten besloten we om maar direct de startnummers op te halen. Wat een drukte op het evenemententerrein. En wat een parkeertarieven! Ongelofelijk.

De snelle mannen besloten hun inschrijving om te zetten van 150 kilometer naar 200 meter waardoor er meerder groepjes gevormd konden worden waardoor een ieder de door hem of haar gewenste afstand kon afleggen.
Vervolgens terug naar het hotel waar het merendeel zich aan de pasta zette alvorens het bed werd opgezocht. Voor sommigen een kort nachtje, want de 200 km heren startten al om 7.15 uur vanuit Valkenburg.
De anderen startten wat later.
Zaterdagochtend was het droog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Of toch niet, want wat was het koud. Gelukkig voor Wim mocht hij de motorhandschoenen van Willem lenen.
De heren van de 200 zagen we pas weer nadat we de finish over waren. Zij waren al lang binnen. Aanvankelijk reden Cor, Marco, Henk en Martijn bij elkaar, maar halverwege raakte zij elkaar volledig kwijt. Henk raakte nog veel meer kwijt. Hij is nog steeds op zoek naar de Keutenberg.

De 100 kilometerdames volgden de zogenaamde Limburgse Vlaaienroute. Gelukkig konden Bonno en Freddy dit nog enigszins binnen de perken houden. Na iedere klim, waarbij Gerda zich als een volwaardig klimmer ontpopte, volgde er een evaluatie inclusief groepsknuffel en onthulde Bianca de afstand tot de volgende klim.

Margreeth, verre van fit en Yolanda volbrachten de 65 kilometer. Wat een overwinning!

Bang dat er in de 150 kilometergroep iets mis zou gaan hoefde je niet te zijn. Immers Aart was er bij. En Aart zou Aart niet zijn als hij zich niet als een fietsende moeder Theresa om het team zou bekommeren. Na iedere klim werd er op elkaar gewacht.

Aart telde op zijn vingers of iedereen er was en dan gingen we weer. Even van de fiets af voor een sanitaire stop terwijl de rest doorploegde was geen probleem. Met Aart op kop was je met een snelheid van boven de 40 km per uur zo weer terug bij het Peloton.

Genieten van de klim bij Camerig. Ruim 4,5 kilometer en als je denkt dat je boven bent volgt er nog een klim en nog één. Zij aan zij met Wietse. Beiden in het zelfde tempo. Toen nog wel. Met verbazing kijkend naar Willem Tjoelker die soepel malend op klein verzet langszij komt en langzaam maar zeker uit beeld verdwijnt. Wat kan die man fietsen.

Prima verzorgingsposten onderweg. Bananen, energydrank, wafels, reepjes en toiletten. Dat mag ook wel met zo veel duizend mannen en vrouwen op de fiets.

Op het relatief vlakke had het wel iets harder gemogen, maar bij de klimmen voelde de benen steeds wat zwaarder. Vanaf de Kruisberg moest ik meermalen naar het binnenblad en steeds vaker zag ik Wietse en Willem langszij komen. En weer dat schrikbeeld als de Keutenberg opdoemt. Henk, jongen hoe kon je die toch over het hoofd zien? Wim dacht er het zijne van en hoopte een kortere route naar de Cauberg te vinden. Jammer, niet gelukt. Maar Albert die voor de verandering eens met alle spaken in zijn achterwiel zou finishen, Hans en Johan die vandaag nergens moeite mee leek te hebben, Aart, Wietse, Willem en ik hebben het kreng toch maar weer getemd.
Ja, en dan rest er nog slechts de Cauberg. Met z'n drieën naast elkaar naar boven. Jan was al lang binnen. Terwijl wij op elkaar stonden te wachten dacht Jan dat hij achter de groep zat en probeerde hij op volle snelheid weer bij de club te komen.

En dan vlak voor de finish staan daar onze namen op het wegdek. Aangemoedigd door de inmiddels gefinishte dames en Anja en Sarah die onze namen op het wegdek hebben gekalkt rijden we onder de finishboog door. Dankzij het geweldig opvallende tenue is de groep snel compleet.

Het bier vloeit, op de foto met de rondemissen waarna in polonaise het evenemententerrein wordt verlaten. Wat een feestje.

Nog een paar kilometer op de fiets naar het hotel en dan lekker in het zonnetje genieten van een herstelbiertje. Vader en zoon Jonkman hebben dat niet nodig. Zij hebben zich inmiddels heerlijk laten masseren en zouden zo nog een rondje kunnen fietsen.

Lekker douchen en dan is het tijd voor Bbq.

Bonno en Wietse kunnen niet alleen fietsen maar ook goed vlees opwarmen maar over het worstje van Bonno lopen de meningen uiteen. Erg laat wordt het niet en om een uur of acht zitten we alweer aan het paasontbijt.