Iets over negenen vanochtend vertrokken de Daltons vanaf Sportcentrum Leek. Vijf minuten later vertrok buurman Harko op de racefiets. Patrick, Klaas en Freek zouden om 9.45 uur vertrekken. Dus bleef er voor ons nog maar één optie over. Wim en ik vertrokken om 9.30 uur. Wim heeft toch nog wat last van zijn nek na de valpartij van drie weken geleden en ik voelde er na het debacle van vorige week (ik kreeg mijn hartslag niet omhoog en kwam geen meter vooruit) niets voor om ook nog eens de hoon van de Daltons op mij neer te laten dalen. Low profile dus. Even op zoek naar het zelfvertrouwen. Op mijn oude mountainbike, en met het stellige voornemen om ieder uur wat te eten. Best wel wat gespannen ook. Zou het vandaag weer zo waardeloos gaan als vorige week? Ja,ja, fietsen is ontspanning dacht ik al koersend naar het Hoornse meer.
Wat een drukte. Half Groningen had kennelijk de hardloopschoenen aangetrokken.

Een man, voorover gebogen op een bankje aan het Paterswoldermeer, krabbelend in een notiteboekje verplaatste mijn gedachten even naar mijn voorgenomen Italië-avontuur. Verwantschap?

Toen Wim na een uurtje zei dat hij aan zijn benen kon merken dat ik weer de oude was wist ik genoeg.
Wat een weertje, wat een zonnetje. Nauwelijks boven nul maar volop genieten. Wat zeiden de Klisjeemannetjes ook al weer in 1977? "Fysiek is altijd psychisch".
En dat zelfs over temperatuurbeleving te twisten valt, zagen wij onderweg.

Ietwat vreemd keek Wim vanonder zijn -met plakband bij elkaar gehouden- fietshelm op toen ik zijn instructie om even voorbij het viaduct van Haren rechtsaf te slaan negeerde. "Volg mij", brulde ik. En Wim volgde.
Wim fietste over paadjes en weggetjes waar hij nog nooit was geweest. Eindelijk kreeg ook hij het euforische gevoel dat hij zo vaak bij ons had weten op te wekken wanneer hij ons oog in oog had gebracht met een stukje mooi natuur.
Van Paviljoen Sassenhein (als we straks niet meer kunnen fietsen worden wij daar lid van de visvereniging), via Glimmen, Noordlaren en Midlaren naar Paviljoen Meerzicht.

Genieten van het uitzicht, de kleuren en elkaars verhalen. Weinig wind, maar toch voldoende om ons het gevoel te geven serieus gewerkt te hebben. Bijna 70 kilometer met een gemiddelde hartslag. Als dat geen mooie duurtraining is?