Jelmer opperde het idee en met zijn zessen waaronder Wilfred en Wim reden wij gisterenavond in de duisternis richting bossen van Appelscha. De drie auto's op de parkeerplaats en zes scharrelende mannen zullen bij de nietsvermoedende passant de wenkbrauwen meermalen hebben doen rijzen. Maar weest gerust, er gebeurde niets dat het nachtlicht niet kon verdragen. De fietsen werden geprepareerd, de schijnwerpers gemonteerd. En weg waren we.
In den beginne reed Wim vooraan en niet te zuinig ook. Wat een tempo. Al snel werd het gat groot en het het mag een wonder heten dat hij nog meekreeg dat ik onderuit ging.
Wat een verschil met onze eerdere avondritten. Hoog tempo, singletracks, heuveltje op en heuveltje af. Oei, waar was ik aan begonnen. En droog in het bos? Vergeet het maar.
Na mijn confrontatie met de bodem gingen Jelmer en iemand wiens naam ik niet heb onthouden, maar die werkt bij Century en die ongelooflijk hard kan fietsen op kop. Ook nu moest ik herhaaldelijk een gaatje laten vallen.
Even was het stil toen Wim een behoorlijke smak maakte, maar ook hij bleef heel.
Wat een geweldig gezicht die zes felle lampen die door de duisternis priemden. Soms werd er gezigzagd en reed je in tegengestelde richting, waardoor je al die lampen zag. Ook mooi om al die oeh's en ah's te horen als er plotseling een scherpe bocht of een steil heuveltje opdoemde. Een glinsterend wit uitgeslagen bruggetje gaf aan dat de temperatuur inmiddels rond het vriespunt lag, maar daar hadden wij geen last van.
Als kers op de appelmoes gaven de heren het laatste stuk nog even vol gas en mij het nakijken.
Slechts 17 kilometer, maar errruggg pittig.
Een diepe buiging voor de heer wiens eerste ATBervaring dit was. Helmpje af.
Graag tot een volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten